donderdag 29 juli 2010

Jeetje mina wat een week hebben we achter de rug.
Zondag en maandag hadden we de uitvaart van de grote tijger Bradley. Wat een emotionele, confronterende maar oh zo mooie dienst hebben we meegemaakt. En met mooi bedoel ik de liefdevolle woorden over Bradley, de hoeveelheid mensen die aanwezig waren,Erwin... de vader van Bradley die oh zo knap een speech hield voor en over hun geliefde zoon. Broer Steven die zijn kleine broertje naar zijn laatste rustplaats heeft gedragen. Voor Mirjam... de moeder die zich oh zo kranig hield en zo liefdevol naar haar 2 mannen keek hoe ze haar 3e mannetje naar zijn laatste rustplaats droegen. Mirjam die ik mensen heb zien troosten terwijl zij helemaal kapot moet zijn. Zo kan ik nog uren doorgaan. Wat een enorm respect hebben wij voor die mensen. Dat hadden we al toen we ze meemaakten tijdens bradley zijn ziek zijn maar de kracht en eenheid die dit gezin uitstraalt zegt zo ontzettend veel. Wat een hel moeten deze mensen doormaken en wat hebben ze een pijn.Dat kun je je niet voorstellen. Ik hoop dat ze enigzins na verloop van tijd hun weg weer kunnen vinden en dat ze alles een beetje een plaats kunnen geven. Hoe moeilijk dat ook is.

De afgelopen week is het Mike een beetje doorgekabbeld. Hij is niet helemaal in orde maar is ook niet helemaal lamlendig. Vandaag moest hij weer naar het ziekenhuis voor een kuur asparaginase. Mijn ouders zijn hier en voor mijn moeder was dit eens een kans om mee te gaan naar het Sophia. Zo gezegt zo gedaan. We waren na de vingerprik in de spreekkamer en daar kwam de oncoloog. De uitslagen van de bloedkweken waren negatief... dus positief. Dit houdt in dat er geen bacterie op Mike zijn porth a cath. Gelukkig maar. De uislag van de EEG was iets minder goed. Er is wel iets gezien maar het is allemaal erg vaag.Morgen vind er weer een overleg plaats tussen de oncologen en neurologen. En als het goed is weten we dan wat de vervolg onderzoeken zijn. Maar volgens de oncoloog wordt het waarschijnlijk een nieuw eeg waarbij Mike van te voren niet veel mag slapen en heel moe moet zijn. Dat wordt dus nachtbraken voor hem. Maar goed...dat moeten we dus eerst afwachten.
De oncoloog wilde ook nog een heel uitgebreid bloedonderzoek gaan doen voor Mike de kuur zou krijgen. Dus er zijn weer 5 buizen bloed afgenomen. We moesten op de uitslag wachten voordat hij de kuur mocht krijgen. Na 2 uur gewacht te hebben kwam het verlossende woord. Mike mocht de kuur NIET hebben. Zijn bloed is helemaal niet in orde. Er zijn veel problemen met zijn metabolisme en vetten en zijn bloed is te toxisch. Jeetje denk je dan... Vorige week is ook al niet alles doorgegaan en nu weer niet. Dus dat heb ik gelijk maar even aan de oncoloog gevraagt. Tja... zegt de oncoloog... nee natuurlijk is dat niet goed maar als we hem nu de kuur geven is dat helemaal niet goed...zelfs gevaarlijk. Dus we kiezen voor een week uitstel. Tja het is dus kiezen uit 2 kwaden en dan kiezen we voor de minst kwade. We hopen dat zijn bloed weer snel hersteld en dat hij volgende week "gewoon" zijn kuur mag krijgen.
Overall gezien gaat het hier dus niet echt lekker met Mike. Voor chelsea gaan een paar leuke dagen aanbreken. Ze mag een aantal dagen met mijn ouders naar de camping. Kan ze even lekker daar ravotten. Heerlijk voor haar! We hopen dat als Mike een beetje opknapt dat we haar zelf kunnen gaan halen en ook daar nog even kunnen blijven. Msar dat moet allemaal nog maar blijken de komende dagen.
Dit keer is het niet zón heel lang verhaal geworden... omdat ik heel simpelweg even geen energie heb voor een heel verhaal.

We houden jullie weer op de hoogte.