soulsearching ala mo

Het is lang geleden dat ik weer iets geschreven heb
Onze wereld draait weer op volle snelheid en is weer in sync met de rest van de wereld. Op een klein stukje na dan. Onze wereld kan niet helemaal meedraaien en weet je dat wil ik ook niet.
Ik wil me bewust zijn en blijven van wat er allemaal gebeurt is de laatste 2,5 jaar. Ik wil het niet vergeten en wegstoppen. Ik wil het verwerken, over praten, voelen en nog zoveel meer.
Het gekke is dat dit vaak niet kan… Voor de buitenwereld is de behandeling afgelopen… Mike is “beter” en alles is weer normaal. Helaas is dat niet zo. Voor ons is het nog niet over.
Ik las vandaag de blog van Lowie, de vader van KanjerGuusje. Die schreef een stuk en dit kwam echt bij mij binnen.
Citaat:
“Ik hoor vandaag ook nieuwe verhalen. Het onbegrip na een bloemetje aan de KanjerKetting. De vrees houdt dan niet op. Voor de buitenwereld wel: je kind is toch genezen verklaard. Jaren van periodieke onderzoeken volgen. Elke keer weer die spanning. Een vader vertelt dat hij nog altijd bezig is met de kanker van zijn zoon. Ook al is zijn kind een jaar terug schoon verklaard. Hij denkt er de hele dag aan. Niet altijd prominent in zijn voorhoofd. Wel permanent in zijn achterhoofd”.

Zo is het voor ons ook. We zijn overgegaan naar de orde van de dag. Maar met permanent in ons achterhoofd het kankerspook. Gelijk gaan bij mij mijn radertjes werken.
Ineens begrijp ik waarom ik niet lekker in mijn vel zit momenteel. Dit is ook de reden waarom ik om 2 uur ’s nachts achter de computer zit. Ik moet het van me af schrijven. Ik lag al in bed… doodop van de afgelopen weken op mijn werk… en ik kan nog steeds niet slapen. Ik blijf maar malen en malen en malen. Wat kan er met mij aan de hand zijn.
Mijn gezin gaat goed… Alles draait…
Stefan heeft het naar zijn zin in zijn nieuwe baan.
Michael gaat heel goed.
Chelsea gaat steeds beter.
Ik heb het naar mijn zin op mijn nieuwe afdeling en met mijn nieuwe collega’s.
Waarom voel ik me zo???

Al woelend probeerde ik krampachtig in slaap te komen… zonder resultaat overigens.
De behoefte (zoals ik wel vaker heb gehad) om te schrijven borrelt omhoog. Mezelf kennende moet ik dat niet negeren want dan slaap ik helemaal niet meer.
Dus nu zit ik hier achter de computer.

En zoals zo vaak de afgelopen 2,5 jaar weet ik precies wat er loos is, maar heb ik even dit blog nodig om het op een rijtje te kunnen zetten en het te analyseren. Dit blog heeft voor mij een levensgrote betekenis. Het is voor mij een soort soulsearching geworden.
Enige tijd geleden heb ik mezelf emotioneel uitgeschakeld. Dit was een soort zelfbescherming in de tijd dat Mike zo ontzettend slecht was dat wij dachten dat hij het niet zou overleven. Hiermee kon ik op de been blijven. Dit was ik me ten zeerste bewust en heb dit ook aangepakt.
Nu merk ik toch dat er een dun restje van die muur is blijven staan.
Hou me ten goede….. Ik functioneer prima… Kan de hele wereld aan… ik kan me aanpassen aan elke situatie en handel er ook naar. Kanker krijgt mij niet omver geblazen… en als kanker dat niet lukt dan lukt niets of niemand dat. Dat is de kracht die ik heb opgedaan.
Wat is er dan aan de hand???
Ik mag van mezelf al mijn emoties hebben en voelen… maar echt beleven dat lukt me niet goed. Hier gaat het dan vooral om mijn diepste emoties.
Ik ben onverschillig in zowel de zogenaamde goede als slechte emoties…
Ik voel de angst voor de kanker maar beleef hem niet.
Ik voel het verdriet van de afgelopen tijd maar beleef het niet.
Ik voel de blijdschap maar beleef het niet.
Ik voel de trots maar beleef het niet.
Ik voel de liefde… maar beleven??? Moeilijk. Daar ben ik ook wel eerlijk in. Stefan heeft het momenteel niet makkelijk met mij. Maar toch hou ik zielsveel van hem en zijn we nog nooit zo close geweest. Das het rare van het verhaal.
Genieten doe ik wel maar ook weer niet… vooral niet als het genieten in de toekomst ligt.
Als voorbeeld neem ik de vakantie die we over 4 weken gaan hebben in Duitsland.
Stefan en de kinderen zien er verschrikkelijk naar uit om daar heen te gaan. We gaan met onze wederzijdse gezinnen leuk een week in een groot huis. Stefan en ik hebben deze vakantie gegeven aan hun, Als dank voor hun onvoorwaardelijke steun. Ook is Mike jarig in deze vakantie… Iets wat het dubbel zo leuk maakt! Iedereen is dolenthousiast en ik??? Ik niet.
Voor mij ligt die vakantie nog zo ver weg. Terwijl het al over 4 weken is! Inwendig heb ik er wel zin in maar ik beleef het gevoel niet. Het is er wel maar het zit ergens in mijn hoofd verstopt.

Dit is maar een voorbeeld maar het is wel tekenend voor mijn gevoel momenteel.
Het is eigenlijk best wel verwarrend… En ik wordt gek van mijn eigen onverschilligheid momenteel en reageer dit ook af op de mensen dichtbij me. Dat is het gekke… Ik kan heel onverschillig uit de hoek komen terwijl ik dit helemaal niet zo bedoel en voel eigenlijk. Ik zet me voor 10.000% in voor alles wat op mijn pad komt.
Mijn gezin, mijn familie, mijn vrienden, mijn werk…. Het is allemaal een passie van me. En toch… ik weet het, ik voel het maar beleef het niet.
En toch geniet ik met volle teugen van het 6-weken durende kankervrije blok wat we weer hebben gekregen. Mike is laatst voor de 2e keer voor zijn controle geweest en alles was prima in orde!!! Dat is super nieuws!!! Voor ons betekend het weer 6 weken “normaal”leven tot aan de volgende controle. En zo leven we momenteel in blokken van 6 weken ipv blokjes van een dag en soms zelfs een blokje van uur. Dat is een ontzettende vooruitgang.
Voor ons allemaal brengt het rust. We zijn weer een “normaal” gezin wat “normaal” meedraait in de keiharde maatschappij. Een maatschappij die oordeelt en veroordeelt en allerlei dingen verwacht. Het onbegrip is zeer groot… Zo groot dat zelfs mensen die ons goed kennen hebben gezegd dat wij onze situatie hebben uitgemolken en het onderste uit de kan hebben gehaald. Toevallig vertelde iemand dit aan mij. Gelukkig heeft diegene niet de naam genoemd van deze persoon. Ik weet niet wat ik gedaan had. Ik moet er ook niet achterkomen wie dit gezegd heeft. Laat 1 ding duidelijk zijn!!! Lang leve stichtingen als “stichting doe een wens”, “stichting de Opkikker”en “villa Pardoes”. Dit zijn stichtingen die gezinnen zoals de onze een hart onder de riem steken. Deze stichtingen zorgen ervoor dat gezinnen zoals de onze weer een beetje positieve energie krijgen om de martelgang van het leven tussen hoop en vrees van de eventuele dood van je bloedeigen kind vol te kunnen houden! En ja daar horen ook “gratis” vakanties bij… en zelfs zakgeld. Eigenlijk moet ik hier geen woorden aan vuil maken en me er niet boos om maken… maar dit heeft bij mij een kettingreactie veroorzaakt. Ik heb de emotie… ik voel de emotie… maar ik beleef hem ook!!
Dank aan degene die me dit verteld heeft… Jij hebt me mede uit mijn emotionele isolement getrokken en me werkelijk weer een emotie laten beleven. Het is wel geen goede emotie maar het is wel een emotie. Dus als ik een slechte emotie kan beleven dan kan ik dat ook met een goede! Nogmaals bedankt hiervoor… je weet niet half hoe je me, onbewust, hebt geholpen!
Er zit een gat in de muur…. En ik blijf stenen eruit tikken tot de muur instabiel wordt en instort.
En nog even voor de mysterieuze persoon (die dichtbij ons staat)…. hoop dat ik er nooit achterkom wie je bent. Ik hoop dat jij jezelf ooit nog eens tegenkomt en gaat nadenken over wat je hebt gezegd. What goes around… comes around! Dit is ook het laatste beetje energie wat ik er in ga steken. Ik gebruik mijn energie liever voor positieve dingen. Ook al heeft dit mij mede wakker geschud.
Vanaf nu ben ik stevig van plan om mijn diepste emoties te gaan beleven en het tij te keren.
Dit begint met dit blog en wordt vervolgt…

Zo… dat was weer een heel verhaal en ook weer mijn allerdiepste en ruwe gevoel.
Ik merk aan mezelf dat ik weer rust heb… Ik heb het weer op een rijtje en kan aan de slag met mezelf.
De bal is weer rond in plaats van spiraal vormig en ik kan weer door.
Ik ga lekker slapen…
Ik sluit af met een spreuk die indruk op mij gemaakt heeft….

“Niet het vallen is falen, maar het weigeren op te staan.”

Tot de volgende blog!