update... Michael

Hier volgt weer even een update over Michael.

Afgelopen maandag moest Mike voor een scan. Hieruit is gebleken dat hij verschillende bulten in zijn nek heeft, 1 bult in zijn oksel en voor zover de radioloog kon zien zat er niets in zijn buikholte en op zijn organen.

Vandaag 11 december moest mijn arme jochie een biopt laten nemen. Om half 11 waren we present in het Sophia. Aldaar kregen we instructies en begon het lange wachten. Mike was op van de zenuwen en begon na een half uur al zich af te vragen wanneer hij uiteindelijk opgehaald zou worden.
Ineens stond om half 2 de oncoloog naast zijn bedje. Dat was best schrikken want die zou dus vandaag niet in beeld komen. Onwillekeurig denk je dan:"Wow... Dit klopt niet. Hij hoort hier niet."Hij zei dus ook dat we niet moesten schrikken maar dat we wel maandag a.s. om 8.45 uur in Amsterdam moeten zijn voor een PET Scan (soort mri maar dan met contrastvloeistof) Hij gaf aan dat hij zo snel mogelijk wilde starten met de behandelingen. De 1% hoop die we toch nog hadden op een vergissing van de heren doctoren was daarmee gelijk vervlogen. Je krijgt instructies en een formulier in je handen gedrukt en weg was de oncoloog weer. Dan kijk je op het formulier en dan zie je de volgende woorden staan.... stadiumering Hodgskins. Of te wel ze willen weten in welk stadium hij zit. SLIK... denk je dan. Dat is weer een bevestiging die je eigenlijk niet wil hebben maar ondertussen toch wel weet.
Gelijk daar achteraan moet er met spoed nog even bloed geprikt worden want ineens moeten ze de bloedwaarden nog even updaten voor maandag. Dit is dus iets waar Mike een verschrikkelijke hekel aan heeft. Die arme jongen ging helemaal door het lint. Hij was zo ontzettend boos!!! Hij zou komende week even geen onderzoeken krijgen en nu dus wel. Hij schreeuwde uit de grond van zijn hart dat hij alles haatte en dat hij dit niet wilde. Hou je dan maar eens staande als ouder zijnde zeg. Hij huilde en huilde. Het werd hem allemaal veel te veel. En geef dat kind eens ongelijk. Voor ons de volwassenen is het al veel te veel om te bevatten. Laat staan voor dat lieve kleine jochie. Na even met hem gepraat te hebben is hij wat gekalmeerd en is er bloed afgenomen. Onder hevig protest en vele tranen. En maar tegen je gevoel in gaan en maar vol blijven houden dat het echt MOET en noodzakelijk is om dit te doen. Het is om hem beter te maken maar ja hoe leg je dat uit aan een 11 jarige die dit ook niet wil en kan snappen?
Weer aangekomen op de afdeling kwam gelijk de zuster er aan om te zeggen dat Mike naar de OK moest. Daar ga je dan met een hevig snikkend kind en Steef (die tot de lift mee mocht) samen met de zuster op weg naar de OK.
Aangekomen in de ontvangstruimte van de OK kreeg ik een hele grote blauwe jas aan met geweldige mooie blauwe schoenen (volgens Mike dan) De zuster kwam nog met een grote glazen pot met allemaal verschillende kleuren haarnetjes. Mike mocht er 1 uitzoeken die ik dan op moest zetten. Het werd een knalrode. Hij moest lachen en zei dat ik er uit zag als grote smurf. Dus we hebben nog wat grapjes gemaakt en gelachen. Na een paar minuutjes kwam de zuster ons halen en moesten we die ontzettend lange gang (voor je gevoel) door naar OK 8. Daar aangekomen moet je je kind op een ander bed leggen tussen allemaal apparaten en toeters en bellen. Ik zag aan hem dat hij verschrikkelijk eng vond. Dus ik maar weer met hem praten en proberen gerust te stellen terwijl je zelf al zo ontzettend bang bent en staat te trillen als een rietje.
De paniek werd van kwaad tot erger maar al met al heb ik hem vrij rustig kunnen krijgen. Hij is gaan liggen en kreeg de 1e injectie. De anesthesist zei nog tegen Mike denk maar aan iets leuks. Mwah zei hij het enige wat ik leuk vind is naar huis gaan. (Ach dan breekt je hart voor de 1000ste keer deze week) Toen hij even later de 2e kreeg keek hij me aan met die bange oogjes en zei:"Mammie ik ben zo moe."Dus ik gaf hem een kusje en zei:"Lieffie doe dan lekker je oogjes dicht en ga maar dromen" Hij deed zijn oogjes dicht en viel in slaap. De "geluksleutelhanger"die hij van zijn vriend Youry (en natuurlijk Peter, Peggy en Sem) gekregen had nog in zijn handje geklemd. (Dat ding is de hele dag niet van zijn zijde geweest) Ik heb dat ding uit zijn handje gepakt... Hem nog een kusje gegeven. Ik heb geloof ik nog de zuster opdracht gegeven om heel goed op hem te passen en ben toen met mijn hart in mijn schoenen naar beneden gegaan. Oh wat was ik kapot zeg. Ik was emotioneel helemaal op. Maar ik wilde sterk zijn voor mijn lieverd en het is me gelukt. Vraag me niet hoe maar het is gelukt.
En dan begint het lange wachten. Wanneer mag Steef naar boven om hem op te halen? (Dat wilde Mike heel graag) Eindelijk na voor je gevoel 3 dagen gewacht te hebben mag hij gehaald worden. Uiteraard was steef voorzien van "geluksleutelhanger" Die opdracht had Mike meegegeven. Volgens Stefan was het eerste wat hij zei toen hij bij kwam:"Zo ik ben wakker... kunnen we nu naar huis? Ik wil de kippensoep eten van Peggy." (die had heel lief een pan kippensoep gemaakt.)
Nou al met al heeft het tot 19.30 uur geduurd dat hij eindelijk naar huis mocht. Ik heb hem nog nooit zo snel aangekleed gezien. Hij brak zijn benen om weg te komen daar. Het arme joch.
In de auto werd hij nog misselijk en moest overgeven... Maar hij moest en zou de kippensoep eten. Na 4 hapjes kwam het er gelijk al weer uit. Ach zo zielig hoor dat manneke. Hij is lekker naar bedje gegaan en zei nog voor hij in slaap viel.... Mam ik heb even 2 dagen rust hè... lekker hè is dat...
Er is deze week zoveel gebeurt... In zo’n kort tempo ligt heel onze wereld in duigen... In zo’n snelle tijd is mijn kleine lieve manneke veranderd in een radeloze half volwassene die met zoveel ellende te maken krijgt... Mijn dochtertje van 6 wordt hierdoor ook behoorlijk beïnvloed. Het arme meisje weet ook niet wat ze er mee aan moet... en wij??? wij zijn in 8 dagen 30 jaar ouder geworden. En emotioneel helemaal OP!! We leren in bloedtempo allerlei zaken die we eigenlijk niet willen leren.

Hoe het verder gaat en moet??
Verder gaan MOETEN we... voor ons gezin en onze lieve jongen.
Hoe het verder gaat??? De tijd zal het leren.
Alsjeblieft... Ik vraag het aan zoveel mogelijk mensen.... Denk aan onze kleine Mike. Elke positieve gedachte is er 1 en misschien kan het hem helpen.

Donderdag de 17e om 11 uur krijgen we de definitieve uitslag en ook behandelplannen en protocollen te horen. We houden jullie op de hoogte.

Als laatste wil ik iedereen nog bedanken voor zijn/haar lieve berichtjes, telefoontjes, kaarten en andere zaken. We putten hier kracht uit en vinden het fijn dat mensen met ons meeleven.

wordt (weer) vervolgd