Michael... het vervolg

Afgelopen maandag 13 december moest Michael voor een PET scan en CT scan naar het VUMC in Amsterdam. Om 6.15 uur gingen wij van huis op weg naar Amsterdam. Michael was bloednerveus en wij ook. Aangekomen in Amsterdam zijn wij naar de 5e verdieping Nucleaire Geneeskunde gegaan. Daar werd Michael voorzien van een infuus. Wat weer een drama werd natuurlijk gezien zijn angst voor prikken. Het Nucleaire suiker werd ingespoten en hij moest een half uur stil blijven liggen. Daarna werden we in de wachtkamer gezet. Na ongeveer een kwartiertje werden we weer gehaald en werd Mike op een soort plank gebonden en een grote scanner in geschoven. Ik vond het doodeng maar dat jochie liet het allemaal maar gebeuren. Na een half uurtje in die scanner kwam hij er weer uit. Hij werd gelijk aan een ander infuus gekoppeld en kreeg contrastvloeistof ingebracht. Daarna moest hij weer dat apparaat in voor een CT scan. Dit duurde ongeveer 10 min. En weer deed hij dit heel goed ondanks het brandende gevoel wat hij kreeg van die vloeistof. We waren zo ontzettend trots op ons mannetje. Op de terugweg hebben we heerlijk bij de Burger King gegeten want het kind had honger! Dus hij zat heerlijk te genieten van een burger. Wat ook weer genieten is voor ons op dat moment.

Gisteren.... We dachten dat we even een paar dagen "vrij" hadden van dokters en ziekenhuizen. Maar helaas dat is ons niet gegund. Om kwart over 2 gaat de telefoon. Dus ik neem op met het idee dat het iemand is om zijn medeleven te betuigen. Zoals dat zoveel gebeurt de laatste dagen. (bedankt daarvoor). Nee... Het is dr. Boelen van de oncologie van het Sophia. Ik schrik me rot uiteraard want hem verwacht ik dus niet. Ik stond helemaal te shaken. En ja hoor daar gaat hij. Hij vertelde dat hij bij Michael nog een beenmergpunctie wil doen onder narcose en hem dan wil opnemen en de behandeling wil gaan starten (want uit het biopt is gebleken dat het inderdaad een lymfoom.... wat we al wisten eigenlijk) is en dat moet gebeuren op woensdag om 9 uur. denk je dan?
Wat is er aan de hand??? Waarom zo snel??? Hebben ze iets gevonden waarom dit zo snel moet of willen ze gewoon de behandeling snel instarten??? Je raakt eigenlijk in een soort van paniek. Ik heb gelijk Stefan gebeld... En de rest ingelicht. Mike het vertelt. Die raakte helemaal in de stress want hij kon nu niet naar het kerstdiner van woensdagavond. Hij ging weer helemaal door het lint. Na weer even met hem gepraat te hebben begreep hij het wel weer en kalmeerde weer. TRINGGGGGG... daar gaat die k*t telefoon weer. Weer dr. Boelen... Mevrouw zegt hij... Het wordt toch donderdag want er is iets tussengekomen. U wordt verwacht op de poli oncologie om 9 uur en dan volgt de opname daarna. Ik kan u verder nog geen uitslagen vertellen nu die hoort u donderdagmiddag maar Michael moet wel blijven. Ik heb nog gevraagd of ik bij hem mocht blijven want ik wil mijn ventje niet alleen laten. En gelukkig mag dat en is dat geen probleem. few.
Dus Michael en de rest van de familie heb ik weer ingelicht. Die Mike was blij!!! Die kan gewoon vandaag naar het kerstdiner... Hij stond te springen in de kamer. Nou het is hem gegund. Er staat hem nog zoveel wachten dat arme joch!

Gisteravond ben ik even naar mijn werk gegaan om te praten over het een en ander. Ik kwam mijn bedrijfsleider en manager tegen. Die namen me gelijk mee naar het kantoor van de manager. We hebben een heel fijn gesprek gehad. Daarbij hebben ze toegezegd dat ik bij mijn kindje kan blijven en dat ik alle ruimte krijg om bij mijn zoontje te kunnen zijn. Er viel een hele zware last van mijn schouders en begon ook te huilen van blijdschap eigenlijk. Ik ben ze zo ontzettend dankbaar en ook opgelucht dat ze me deze ruimte bereid zijn te geven! Ik vind het echt heel super en ben ze oprecht dankbaar. Dit is voor mij een opluchting en een hele zorg minder en het zorgt ervoor dat ik me helemaal op mijn ventje kan storten.
Wim, Guido en Sjaak... mijn dank is heel groot!

Dus conclusie van dit hele verhaal??
Donderdag om 9 uur gaan we naar het Sophia en krijgt Mike 's ochtends de beenmerg punctie en moet hij blijven om de behandelingen in te starten. Hoelang?? geen idee...
Hoeveel?? zou het niet weten.
Eigenlijk weten we nog niets maar dat horen we dondermiddag dan weer.
In ieder geval blijf ik bij Mike in het ziekenhuis en weet nu al dat het heel zwaar gaat worden, maar daar slaan we ons ook wel weer doorheen. Als hij maar beter wordt!!!
Ik weet niet wanneer er weer een update volgt... Ik heb geen idee of er internet is in het Sophia... en hoelang we daar zijn... Zodra ik kan zal ik updaten.

Zullen jullie aan ons denken en dan vooral aan Mike??? En hopen op een goede afloop???
Alvast bedankt.