Sinterklaas... een dubbel gevoel

Vanavond hebben we sinterklaas gevierd.
Voor mij had het allemaal niet gehoeven daar ben ik heel eerlijk in. Maar.... Voor de kinderen -die hier al zo lang naar uitgekeken hebben- hebben we dit toch gevierd. Ooh wat hebben ze allebei genoten. Chelsea was helemaal door het dolle heen en Michael stond daar heel enthousiast het spelletje mee te spelen.
En even.... heel even maar vergeet je alle ellende. Maar gelijk kijk je naar Mike en zie je die bulten weer in zijn nekje en dan breekt je hart weer helemaal opnieuw. Een gevoel van onmacht overviel me. Waarom nou jij lief jochie??
Je denkt alleen maar het is niet eerlijk!!! Klote ziekte neem mij en niet zo’n lief kind.
Dan sla je die gedachte weer van je af want het is immers feest voor de kids.
Dan komt Sinterklaas langs met 2 zwarte pieten. Heel leuk en gezellig allemaal. Echt heel super voor ze. Chelsea komt lekker bij me op schoot zitten en fluistert tegen me.... "mama leuk is dit he.... en dan komt er achteraan... maareh wil jij wat tegen sinterklaas zeggen van mij?? Wat dan?? vraag ik
Nou... zegt ze.. Wil jij tegen sinterklaas zeggen dat mijn broer zo erg ziek is? BANG... daar krijg je weer een klap. Ik heb haar zachtjes uitgelegd dat we dat beter niet konden doen omdat het voor Mike zo gezellig was en dat we dat ook maar even zo moesten houden vanavond. Nou daar was ze het gelukkig wel mee eens. Verder was het hartstikke leuk en heb je voor jezelf ook de nodige afleiding wel even. Om 1 uur zijn we thuis gekomen en hebben we Chelsea in dr bedje gelegd. Daarna ging ik Mike naar brengen en controleerde nog even of die bulten niet verder gegroeid waren. Dat moeten we doen van de oncoloog. Dan zie je een sip gezichtje van een 11-jarig jongetje voor je die zegt: "Wat een rotbulten hè mam" Dan breekt je hart weer een beetje... voor zover dat nog kan.

Steef en ik hebben besloten om het leven zoveel, zolang en zover als dat kan zo normaal mogelijk te laten verlopen voor beide kinderen. Dus ook sinterklaas en de kerst. Hoe dubbel en raar dat ook mag zijn en hoezeer het voor ons eigenlijk allemaal niet meer belangrijk is... Het is onze keus en we willen dat de kinderen zolang het nog kan toch nog een beetje onbezorgd en vrolijk kunnen zijn.

Voor mij zijn deze blogs een uitlaatklep en een soort therapie. Ik verwerk dit alles onder andere op deze manier en put hier ook kracht uit.