Dag 5 Sophia kinderziekenhuis

Dag 5 alweer in het Sophia kinderziekenhuis.
Jeetje, wat gaat het hard... en wat gebeurt er veel in die hele korte tijd.

De dag begon dat we ineens wakker schrokken van de zusters om 8.15 uur. Jeetje, we hadden ons "verslapen". Pff dan begint de dag zo rot. Gelijk krijg je alle controles om je oren en moet je met je halfslaperige kop de medicijnen gaan toedienen. Want ja... we moeten goed weten wat we moeten doen als Mike naar huis moet. Dat gaat helemaal goed. Verder kwam er vanochtend nog een research assistente langs om te vragen of we Michael mee willen laten doen aan een onderzoek naar een chemokuur die hij moet hebben. Dat betekent nog meer denkwerk van onze kant. Willen we dit? Wat zijn de gevolgen voor Mike? Heeft hij hier ongemak van? Wat zijn de voordelen? Dit is een beslissing die je niet snel maakt dus we gaan morgen er weer even naar kijken voor we een beslissing nemen. Verder hebben Mike en ik een heerlijk rustig ochtendje gehad. Mike zat lekker te ds-en en ik zat heerlijk op de bank naar buiten te kijken en wat te lezen enz.

Toen vanmiddag Stefan kwam had hij een super verassing voor Mike. Hij heeft een shirt gekregen van Feyenoord met daarop een boodschap van Mario Been.

(voor Michael, Beterschap, Alles komt goed vriend, groetjes Mario Been)

Mike pakte het shirt uit... vliegt Steef huilend om zijn nek en zegt:"wauw papa bedankt... Dit vind ik zo cool!"
Zo geweldig om te zien! Daar stonden we dus alle 3 huilend bij elkaar. (Chelsea was bij opa en oma want die wilde graag met haar vriendjes in de sneeuw spelen. geef haar eens ongelijk)
Steef bedankt dat je dit voor ons jochie gedaan hebt. Hier put hij ook weer kracht uit! Love u!!
Ongeveer een kwartier later horen we ineens een bel gaan. Ik kijk op en daar staat een Kerstman voor de deur!! Dus ik zeg Mike kijk nou eens!!
Dat jochie kijkt op en begint te stralen. En ja hoor die Kerstman komt binnen gewandeld. Ben jij Michael?? Ja zeker zegt Mike. Nou dan heb ik hier iets voor jou!! Mike krijgt een tasje overhandigd en krijgt een MP3 speler!! Geweldig toch!! Oh wat deed dat jochie stralen zeg.

Toen kwam er nog een mevrouw binnen van de fortisfoundation en die vond dat shirt zo geweldig van Mario Been dat ze een foto wilde maken van Mike met dat shirt en zijn mp3 speler. Oh wat was die jongen trots zeg.

Daarna kwam de zuster even de boodschappentas vol medicijnen nakijken. jeetje wat schrok ik van die tas. Niet normaal zeg wat een hoop!! Pff ik ben blij dat de zuster alles in het dagboek geschreven hebben qua hoeveelheden en frequentie want anders weet ik het echt niet meer. Jeetje, er komt een hoop bij kijken. Gebruik cola bij een verstopte sonde, let hier op, let daar op, vermaal de tabletten los ze op in 3 ml water, gebruik iedere dag schone spuiten afdichtdoppen en verlengstukken, als de sonde uit zijn maag is bel de wijkverpleegkundige, dit mag niet, dat mag wel......
Gelukkig komt er nog een practioner nurse langs die alles nog eens rustig met ons doorspreekt en verteld wat we wel en niet mogen natuurlijk. Zo moeten we bijvoorbeeld plaatsen waar veel mensen bij elkaar komen vermijden... Hij mag wel knuffelen met Beppie (poes) en Snuffie (konijn) maar niet te veel... Hij mag wel buiten spelen maar niet te wild want als hij valt dan kan hij bloedingen krijgen ivm de te lage witte bloedcellen en zo kan ik nog wel ff doorgaan.
Maar goed alles went... Dus hier gaan we ook aan wennen en ook dit komt weer goed.


Verder kregen we nog het goede nieuws dat Mike zo goed reageert dat hij van het infuus af mocht. Dus dat is ook afgekoppeld. Toen kwam de zuster vertellen dat hij misschien vandaag of morgen naar huis mocht!! Wij nog sneller alles leren... Steef moest "examen" doen van medicijnen toedienen. (hij is geslaagd overigens) en een hoop geregel en gedoe komt dan ineens om de hoek zetten. Mike helemaal blij want hij mag "misschien" naar huis. Alleen Mike wilde het woordje misschien niet horen waarschijnlijk. Dus wij maar hopen en hopen dat hij weg mocht. Komt er een dokter binnen. Helaas Mike, zegt hij, We hebben net met de dokters vergaderd. Jij mag niet naar huis. Brullen natuurlijk want dat jochie wil zo graag weg. De uitleg van de artsen was dat hij op de spoedlijst staat voor een port o cath. (een soort aanprikreservoir dat wordt ingebracht zodat ze makkelijker chemo's kunnen geven en dergelijke) Ze weten niet precies wanneer dit is. Dit kan eigenlijk ieder moment zijn en dan willen ze hem hier in het ziekenhuis hebben. Steef en ik konden het wel relativeren. Maar dat ventje had het er zo moeilijk mee. Die zag zichzelf alweer in zijn eigen bed liggen met zijn zusje op het logeerbed naast hem. (die afspraak hebben ze gemaakt)
Na een tijdje is ook hij weer gekalmeerd en de zuster is nog even met hem komen praten om een paar dingetjes uit te leggen. Dat heeft hem ook wel weer even goed gedaan. Nu is het dus wachten op het moment dat Mike weer onder het mes moet en wij dus weer de gang naar de ok gaan maken. Hmmmm ben benieuwd wat voor haarnetje ik nu weer opgezet krijg.
En nu ligt hij weer lekker te slapen en kon daarstraks ook wel weer lachen. We hebben nog ff grapjes gemaakt en lekker liggen knuffelen. Het is goed zo mam... zei hij nog en viel toen in slaap.
De schat.
Het manneke heeft heel veel te verduren en er gaat heel veel in hem om. Meer dan wij denken. Maar oh oh wat is hij sterk zeg. Ik heb respect voor ons ventje!! Mike je bent een toppiejoppie kanjer!!!

Tot Morgen!