Gevoel

Mijn gevoel zegt dat ik moet schrijven...
Maar wat???
Dat heb ik dan weer... het is kwart voor 1 in de nacht en kan dus absoluut niet slapen. Ik heb de kriebels... Waarom??? Geen idee.
Ik ben onrustig en heb "iets" in mijn systeem zitten wat eruit moet.
Eigenlijk ben ik de hele dag al een beetje van slag. Ik ben niet vooruit te branden en heb nergens zin in. Tegelijkertijd stoor ik me dan weer aanmezelf omdat ik niets constructiefs kan voortbrengen.
Ben ik depressief?? Nee
Ben ik emotioneel?? Nee niet meer dan wat normaal is voor ons momenteel.
Ik kan mijn vinger er niet echt opleggen. Dus ga ik maar achter de computer zitten om te schrijven. Dat is vaak voor mij de manier om mijn gevoel te doorgronden. Vaak wordt het voor mij dan duidelijk waar ik mee rondloop en wat me dwarszit.

Ik heb eens al mijn blogs van de afgelopen 1,5 jaar door zitten lezen, en tevens ook de hartverwarmende reakties die ik van iedereen heb ontvangen op hyves. Wat hebben wij als gezin eigenlijk een hel doorgemaakt in de tijd dat Mike zoveel complicaties had. En wat is het eigenlijk nog steeds een hel. Als ik mijn eigen woorden zit te lezen lijkt het net of ik het script voor een hele slechte House aflevering zit te lezen. Het eind staat er nog niet in maar ik ga er gemakshalve vanuit dat deze aflevering een happy end heeft. Zoals elke aflevering van House altijd heeft.

Weet je... je voelt zoveel...
angst... voor die kanker die ons leven verwoest (heeft)
radeloosheid... je ziet je zoon maar ook je dochter en man kapot gaan aan de kanker en je kunt niets doen.
verdriet... om alles wat er gebeurt
dankbaarheid... dat we ons mannetje nog steeds hebben en nog steeds met zijn vieren zijn
geluk... en het is gek... maar je wordt gelukkig met hele kleine dingen
hoop... .... Hoop doet leven en dat willen we zo graag
kracht.... Kracht is iets wat je ontdekt als je het echt nodig hebt. Kracht bezitten we en hoe!!
Trots... ik ben trots op mijn 3 kanjers maar ook op mezelf.
Visie... Tot op heden is gebleken dat onze visie op alles wat zich voordoet in ons "echt niet gemakkelijk" leven de juiste visie is. Dit wordt keer op keer bevestigd door psychologen, oncologen, andere artsen en mensen om ons heen. Onze aanpak is heel gevoelsmatig en gebasseerd op het uitgangspunt dat je moet vertrouwen op je (moeder/ vader) instinct. En mensen het werkt... vertrouw wat vaker op je gevoel.

Als ik dit rijtje weer teruglees dan zie ik 3 negatieve dingen staan en 5 positieve dingen. Voor mij weer een bevestiging dat wij positief ingestelde mensen zijn die altijd en overal de positieve kanten van willen zien. Gelukkig bezitten wij wel over de benodigde dosis realisme.
We zijn personen die naar de toekomst kijken.
Wij vinden dat heel belangrijk... We willen niet stil blijven staan en blijven hangen in het verleden.
En daar ligt nou precies onze kracht! Altijd kijken naar de die stip die we gezet hebben, daar aan de horizon. Ook al is die heel ver weg en is de weg heel moeilijk. Daar moeten we naar toe. En godzijdank hebben we dit ook over kunnen brengen op onze kinderen. Ook zij zijn loeisterk. En daar ben ik trots op.

En ineens weet ik nu wat er aan de hand is met me.
Lang leve dit blog...
Het puzzelstukje valt ineens op zijn plaats.
Vorige week kregen we te horen dat Mike de gemiste chemokuren niet in hoeft te halen. Mits hij natuurlijk schoon van de leukemie blijft en er niet al te gekke dingen meer gaan gebeuren.
Dit houdt dus in dat we nog iets meer dan 5 maanden behandeling voor de boeg hebben. Dat is natuurlijk goed nieuws maar bij geeft dat dus ook onrust.
Er flitsen bij mij gedachtes door mijn hoofd...
Over 5 maanden zijn we van de behandelingen af!!
WAUW... en dan???
Tja wat dan??? Niet meer wekelijks naar het ziekenhuis maar om de zoveel weken een controle.
Geen chemo's meer!
Maar wat als het terugkomt?
Mike moet 5 jaar lang schoon van leukemie blijven.
Hij heeft 70% kans dat hij over 5 jaar nog leeft.
Das best veel... hoor ik velen denken, maar jongens het is nog steeds 1 op de 5 kinderen die klote kanker terugkrijgen.
Dat zal de komende 5 jaar (en waarschijnlijk nog langer) een grote angst blijven.
Na die 5 jaar ga je naar de LATER- poli en zijn de controles vooral gericht op de schade die de chemotherapie heeft aangericht.
Ook een voortdurende angst.
Maar waar wij vooral vanuit gaan is dat Mike 1 van de 4 is die het niet terug krijgt. En dat hij "gewoon"zijn VWO afrond en daarna naar het Grafisch Lyceum gaat zoals het nu zijn bedoeling is.
Wishfull thinking??? Misschien maar zoals ik net al aangaf zijn wij personen die altijd vooruit willen kijken. Dat zit in ons systeem.
Dit is hetzelfde met mijn plannen voor een vervolgopleiding. Er zijn al heel veel mensen geweest die zeggen dat ik knettergek ben om weer aan een opleiding te beginnen. Jongens... Ik weet dat ik het kan...Ik ben super gemotiveerd en wil het echt! Ook ik wil door met bouwen aan de toekomst voor mijn 3 kanjers maar ook voor mezelf.
En gaat het dan toch nog fout (niet dat we daarvan uitgaan hoor) dan zien we dat dan wel weer.
Momenteel hebben wij ons leventje weer aardig "back on track" zowel Stefan als ik functioneren weer goed in onze optiek. We hebben met alle macht gevochten om overeind te blijven staan en het is ons gelukt. Uiteraard met diepe dalen maar we zijn blijven staan.
En dit blijven we ook doen. Mijn gevoel zegt dat zo sterk. Ik ga niet onderuit. We hebben ons gevoel bij elkaar geuit en laten spreken. We hebben elkaar opgevangen en elkaar er weer bovenop geholpen. En ik durf met mijn hand op mijn hart te zeggen dat wij oersterk zijn.
Er zijn veel mensen die doodsbang zijn dat wij in gaan storten. Het wordt zovaak gezegt dat ik gewoon begin te denken dat wij niet normaal zijn. Mensen verwachten dat je instort want zo hoort dat toch?
En ja misschien wel...
We zullen zien.

Maar wat gebeurt er als het niet goed gaat??
Ook dat hebben we teveel gezien...
* Nienke*, *Bradley*, *Cas*, *Luuk*, *Isolde*, *Julian*
en nog vele andere kindjes die de strijd tegen kanker GEWONNEN hebben. Ja ik zeg heel bewust GEWONNEN!!! In mijn optiek hebben zij de strijd gewonnen. Ze hebben gestreden als helden en hun zo kostbare leventje moeten geven.
Dan hebben we Fleur ook nog... zij is nog aan het strijden maar er is geen behandeling meer mogelijk. Ook daar denk ik veel aan.
Dit zijn dingen die spelen ook mee in onze belevingen en angsten.
Maar weet je... die gedachten zet ik maar weer snel van me af.

Ik heb weer heerlijk mijn gevoel op papier gezet en sluit af met de volgende woorden...

Voor alle lezers van mijn blog... zowel de stille lezers als de lezers die reageren... bedankt voor jullie steun en lieve woorden van de afgelopen 1.5 jaar. Ook al reageer ik niet altijd op iedereen... Jullie bijdrage wordt zeker gewaardeert

Voor degenen die ons op welke wijze dan ook hebben geholpen... hoe klein het ook misschien was/ is... Ontzettend bedankt!

Voor de mensen dicht om ons heen... Bedankt dat jullie er altijd voor ons staan.

En voor mijn 3 kanjers.... Ik ben zo ontzettend trots en hou heel veel van jullie!

Dit was even een ander blog dan jullie gewend zijn van mij... Maar ja... de afgelopen anderhalf jaar heb ik ons leven met jullie gedeeld en dan hoort dit er ook bij.

Tot de volgende blog.