vrijdag 16 juli 2010

Na een nachtje in het ziekenhuis mochten we gelukkig weer naar huis. Mike is onderzocht door de artsen, neurologen etc etc. Ook is zijn bloed onderzocht en daaruit bleek dat de problemen van de laatste keer zoals het zoutverlies, eiwit verlies etc er niet meer waren. gelukkig maar.
Nu is het alleen de bloeddruk en die aanvallen nog.
De neuroloog kwam de volgende dag. Ze willen dat er een e.e.g. gemaakt gaat worden. Hiermee kijken ze naar de hersenactiviteit van Mike onder verschillende omstandigheden. Verder heeft hij geen medicatie gehad omdat ze zijn lichaampje wat rust willen geven van alle medicatie. Hij krijgt alleen het hoognodige en niets extra omdat het lichaam het zo ontzettend zwaar heeft.
Woensdag kwam de fysiotherapeut aan huis. Ze heeft Mike onderzocht en kwam tot de conclusie dat er hoognodig iets moet gaan gebeuren anders kan het ventje over een paar weekjes niet meer lopen. Zijn hamstrings zijn ontzettend kort en de spieren in zijn benen zijn vrijwel weg. Laat ik het zo zeggen.... ze zitten er wel maar hebben geen kracht. De spieren in zijn buik, rug en romp zijn zo verzwakt dat als hij een goede kou krijgt hij niet eens het slijm kan ophoesten. Daarvoor heeft hij gewoon de kracht niet. Hij moest opstaan zonder zijn handen te gebruiken. Iets wat wij dagelijks 1000x doen.... Hij krijgt het gewoon niet voor elkaar. Dus nu moet hij gaan trainen om zijn spieren weer op te rekken en om ze weer sterker te maken . Ik kan je vertellen dat Mike zich met hand en tand verzet heeft. Hij wil niet!! Maar nu hebben wij tegen hem gezegt dat hij moet en geen keus heeft. Als hij weer lol wil gaan maken in de toekomst (zoals hij zelf zegt) zal hij toch moeten trainen want lol in een rolstoel is toch minder leuk. Voor sommigen zal dit misschien hard overkomen maar Mike heeft deze aanpak soms nodig omdat hij in een negatieve spiraal zit. Je moet hem daar uittrekken en soms hoort daar een behoorlijke confrontatie bij. Het zij zo.... we doen alles om hem door deze ontzettende kl*te tijd te trekken. Alles wat we moeten doen dat doen we ook. Al moeten we naar China lopen en weer terug. Dan gaan we dat doen!

Gister (donderdag) moest Mike weer voor zijn kuren. Met zijn drietjes (Chelsea, Mike en ik) zijn we nnaar het Sophia gegaan. Stefan kon eigenlijk niet vrij zijn dus ik moest alleen gaan. We kwamen aan bij het Sophia en daar ging Mike overgeven en overgeven. Chelsea is naar binnen gehold voor spuugbakjes. Zo ontzettend knap van haar!! Ik ben zo trots op mijn meissie. De zusters vlogen gelijk achter haar aan en kwamen ons buiten ophalen. Mike is gelijk op bed gelegt en nagekeken. De dokter kwam aan bed voor het consult zodat hij lekker kon blijven liggen. Zo ontzettend lief allemaal. Ik kijk om en daar komt Steef ineens binnen lopen. Het was even rustig op het werk en daar stond hij dus. Op zón moment besef ik maar weer eens al te goed hoeveel die man voor ons overheeft en hoeveel hij van ons allemaal houdt. Super toch dat hij dit doet. Hij is een half uurtje gebleven en ging toen weer terug naar zijn werk. Bedankt lieve schat van ons!!
De dokter legde nog eens uit dat deze problemen werden veroorzaakt door de stortvloed aan medicatie en chemokuren. Het is eigenlijk gewoon teveel. Je ziet vaak in deze periode van de behandeling dat het lichaam het eigenlijk niet trekt. Simpelweg omdat het lichaam al zoveel te verwerken heeft gehad en nog meer zooi naar binnenkrijgt. Deze kuur moest hij krijgen dus deze chemo moest gewoon naar binnen. Volgende week krijgt hij weer meerdere kuren. Bij deze kuren gaan ze kijken aan de hand van zijn bloedwaardes of ze 1 of 2 chemo's kunnen weglaten om Mike zijn lichaam even bij te laten komen. Dat is dus even afwachten.
Hoe gaat het verder?? Chelsea heeft een behoorlijke klap gehad van de gebeurtenissen van de afgelopen tijd maar ze houdt zich heel sterk. Steef en ik zijn helemaal op. We moeten nog 1 weekje werken en dan zijn we samen 3 weken vrij!! Heerlijk even 3 weken met zijn 4tjes bij elkaar. Even proberen te genieten van de kostbare tijd die we eigenlijk te kort komen. Even niet naar je werk hoeven... even geen gezeur. Heerlijk is dat. Op vakantie gaan zit er niet in voor ons dit jaar. Helaas maar niet belangrijk. We hebben belangrijkere zaken aan ons hoofd. We gaan gewoon intens genieten van elkaar. Dat is toch het allerbelangrijkste waar je ook bent!
Voor nu brei ik er weer een eind aan. Tot de volgende keer.