Wederom een weekje zuider voor chemo

Na de vorige kuur heeft Mike weer alles meegemaakt en gehad wat er voorspelt was. Hij had minstens 20 grote blaren in zijn mond en keel. Hij wordt weer moe en eet niet goed. Wat overigens logisch is met zoveel blaren.
Chelsea werd ook nog ziek. Die lag ineens in de ochtend al met 40 graden koorts en ontzettende keelpijn. Ik ben gelijk met haar naar de dokter gegaan. Met het oog op Mike en een bacteriele infectie die dus voor hem behoorlijk gevaarlijk kan zijn schreef de dokter een zware antibioticakuur voor. Gelukkig knapte ze alweer snel op.

Na een gezellig paasweekend met gourmetten met mijn ouders, Michael die ging logeren bij zijn beste vriend Youry, Chelsea die gelukkig weer iets opknapte van haar keelontsteking zitten we nu weer een weekje in het zuiderziekenhuis voor chemo.
Vanochtend moesten we ons melden bij het Sophia voor de gebruikelijke keuringen en een ruggemergprik (voor afname van hersenvocht en chemo in zijn ruggegraat). Toen we bij de dokter waren in de spreekkamer werden we toch wel "lichtelijk" nerveus. En dat is een understatement! Zal de uitslag bekend zijn?? En ja hoor na de gebruikelijke onderzoeken begon dr Zwaan over de uitslag. Zo... zegt hij.. ik heb het skion gebeld... Ik heb nog niet alle details maar ik weet wel in welke risicogroep Mike valt. Op dat moment werd mijn keel dichtgeknepen. Ik kreeg het warm en koud tegelijk. Ik had in een flits nog zoiets van wil ik dit eigenlijk wel weten?? De dokter ging verder en vertelde dat Mike in de mediumrisico groep valt. Tegen alle verwachting in!!! In het begin werd er aangegeven dat hij eerder in de highrisk groep terrecht zou komen. Op het moment dat de dokter zei dat het medium risk werd viel er een ton aan gewicht van mijn schouders. Steef begon gelijk te huilen en Mike ook. Pas toen ik hun zag huilen liepen bij mij ook de tranen over mijn wangen. PFFFFF wat een opluchting. Op dat moment zijn gelijk de overlevingskansen van ons mannetje gestegen. Hij heeft nu 70 - 80% kans dat hij het gaat halen. Dat klinkt altijd beter dan 40% voor de highrisk waar hij eerst ingeschaald werd.
Dit neemt niet weg dat we nog een hele lange weg te gaan hebben maar deze uitslag bied hoop en perspectief voor de toekomst. De behandelingen die gaan volgen zijn ook zwaar maar niet meer zoals in het begin en tot het eind van de behandelingen gaat Mike chemo krijgen. Dus we moeten nog wel even aan de bak de komende anderhalve jaar met waarschijnlijk alle ellende die ongetwijfeld nog komen gaat. Maar voorlopig kunnen we hier als gezin even op teren.
Ik merk nu wat voor spanning ik onbewust de afgelopen weken extra heb opgebouwd omtrent deze uitslag. Natuurlijk staan we al onder hoogspanning door de leukemie. Dit bracht heel veel extra spanning met zich mee. Je vraagt je toch af en hoop heel sterk dat de voor ons best mogelijke uitslag gaat vallen. In ons geval was dat de mediumrisk. Standaard risk was gelijk bij de start van de behandeling weggestreept. Dus wij zijn blij. Het klinkt misschien gek maar wij zijn echt blij. Natuurlijk hadden we dit liever niet meegemaakt... maar in onze situatie is dit echt positief. Hoe gek dit ook mag klinken voor iedereen.
Maar goed.... Nu zitten we weer in het zuiderziekenhuis voor dezelfde chemo als de vorige keer. We hopen dat het dit keer wel goed gaat en dat we donderdag weer naar huis kunnen gaan. De tijd zal het leren. Ik houd jullie op de hoogte over de ontwikkelingen hier.