Vanuit het zuiderziekenhuis

Daar zijn we weer... We hebben "heerlijk" 3 weken vrij gehad. Zoals je hebt kunnen lezen heb ik even een zenuwinzinking gehad omdat we nog een extra week rust erbij kregen. Ik heb er even goed doorheen gezeten maar de volgende ging het weer goed.
De dinsdag daarna moesten we weer naar het sophia voor Michael zijn D-Day. Op deze dag is er beenmerg afgenomen en 9 buizen bloed voor onderzoek. De uitslag van dit onderzoek wordt naast het eerder uitgevoerde onderzoek gelegt en hiermee wordt bepaald in welke risicogroep hij terecht gaat komen en wat voor behandelingen de komende 2 jaar nog gaan volgen.
Uit bloedonderzoek was gebleken dat Michael nu wel weer redelijk hersteld was en dat hij mocht gaan starten met de volgende chemokuur.
Die dinsdag is de kuur die wij thuis geven weer opgestart. Deze kuur gaat 56 dagen duren. Dit is een chemokuur die wij zelf toedienen via de sonde.
De 3 weken zijn voor Michael redelijk rustig verlopen en hij heeft echt een beetje bijgetankt.
vorige week donderdag werd ik gebeld. Het zwembad.... Eindelijk na 1,5 jaar op de wachtlijst te hebben gestaan mag Chelsea komen zwemmen. Althans ze mag het komen leren
Pfffff denk je dan... Waarom nu?? Nog een ding erbij... Maar goed... Chelsea moet leren zwemmen... Het zwembad stelde nog voor nadat ik ze uitgelegd had in wat voor situatie wij nu zitten om het een paar maanden op te schorten. Stefan en ik hebben besloten dat het toch gewoon maar moet gaan gebeuren. Want ja... over een paar maanden is er ook wel weer wat. Dus Chelsea is afgelopen maandag voor het eerst naar zwemles geweest. Jeetje wat doet dat kind dat goed zeg. Die is absoluut niet bang voor iets. (niet dat we dat nog niet wisten maar toch...) Die ging gelijk als een speer!!! Wat kun je dan trots zijn op zón klein wijffie wat zo ontzettend haar best doet en na de zwemles zo ontzettend staat te glimmen en te stuiteren van blijdschap. Dus nu gaan we ook nog eens 2x per week naar de zwemles. Ach ja waarom ook niet. Voor haar is het heel goed en zij heeft dit ook wel nodig.

We moeten alleen even kijken hoe we dit nog in ons al overstromende schema van ziekenhuizen, behandelingen, ziek zijn, werken, school van zowel steef als mij gaan verwerken. Maar ook dat vind zijn plaatsje wel weer.
Afgelopen zaterdag ben ik meegenomen door mijn lieve vriendin Peggy. We gingen een hele dag de beautyfarm in. Wat heb ik genoten en wat heb ik daar een stoot energie opgedaan zeg. Ik voelde gedurende dag een heleboel spanning eruit glijden en nieuwe energie naar binnen komen. Peggy (en Peter natuurlijk ook) nogmaals heel hartelijk bedankt. Je weet niet half wat dit betekend heeft voor mij. SUPER!!!
En nu??
Vanmorgen moesten we weer naar het Sophia.
Toen hij weer bijgekomen was van zijn dronkenschap konden we gelijk door naar het zuiderziekenhuis.
Daar aangekomen kregen we gelijk een kamer toegewezen en mocht Mike zich installeren op het bed. Om 2 uur is de Chemo aangekoppeld.

Deze chemo duurt 24 uur en daarbij moet er veel..... heeeel veel gespoeld worden. Dus het jochie moet om de 20 minuten plassen. Hij moet dit opvangen in een plasfles. Na elk plasje moet de zuster komen om dit plasje af te voeren en te testen. De PH waarde van de urine mag namelijk niet te hoog zijn anders kan de chemo kristaliseren en neerslaan in de nieren waardoor er grote nierschade kan ontstaan. Dus je kunt je wel voorstellen wat voor nacht ik en Mike voor de boeg hebben. dat worden hele korte hazeslaapjes. Maar ach dat overleven we wel.
Vanavond kwamen Stefan, Chelsea, mijn ouders, Steef zijn ouders en Michel (zwager) op bezoek. Mike zat helemaal te genieten. Toen het tijd was om te gaan kon Chelsea van Mike al geen afscheid nemen. Toen we bij de hoofdingang aankwamen en nog heel even stonden te praten werd ze al aanhankelijk. En toen het tijd was om te gaan werd het hartverscheurend. Het meisje rende huilend op me af en zei:'" Mammie ik wil helemaal niet weg" Ik heb geprobeert om haar uit te leggen dat dit niet anders kan en dat ze niet kan blijven. Het was zo hartverscheurend dat bij mij ook de tranen over mijn wangen begonnen te stromen. Die kleine armpjes om me heen die steeds strakker werden getrokken. Verschrikkelijk is dat! Je hart breekt en je wordt helemaal verscheurd. Wat doet het pijn als je je dochter zo ziet en hoort. Ik heb tegen Steef gezegt dat hij weg moest lopen met haar. Ik heb hem gesmeekt om haar mee te nemen. Dit is zo moeilijk om te doen. Maar voor haar wel even het beste. Steef is met haar weggelopen en van verre hoorde ik haar nog om me schreeuwen. Die kreet "MAMMIE....." Het gaat je door merg en been en je gaat helemaal kapot vanbinnen dat we haar dit aan moeten doen. Maar ja... we hebben geen keus. Als we de rollen omdraaien en Steef blijft bij Mike dan hebben we hetzelfde tafereel. Dit is zo ontzettend moeilijk!
Gelukkig heb ik nog wel even met haar gesproken door de telefoon toen ze thuis was en het ging wel weer met haar. Ze babbelde weer honderduit over zwemles en dat ze een mooie tekening zou maken en dat ze morgen weer op bezoek zou komen. Dus mijn hart is wel weer redelijk gerustgesteld.
Helemaal lekker zit het me allemaal niet. Ik vind het verschrikkelijk dat mijn gezin zo verscheurd is tijdens opnames in het ziekenhuis. Maar we hebben gewoonweg geen keus. Het voelt zo verschrikkelijk klote om opgesplitst te zijn. Voor mezelf sprekend besef je maar weer eens wat voor hecht gezin wij eigenlijk hebben en hoe iedereen op elkaar vertrouwd en elkaar steunt. Maar ook hoe iedereen van slag is als er iets is waardoor we niet bij elkaar kunnen zijn.
Maar ja... we doen het allemaal voor het goede doel. en dat doel is Mike beter maken. En we hebben het er allemaal voor over.
Gelukkig hebben we heel veel hulp om ons heen die gelijk inspringen in dit soort situaties. Vooral mijn ouders en mijn schoonouders staan altijd voor ons klaar. Daarnaast hebben we nog een stel goede vrienden die er altijd voor ons zijn. (ook al zeggen ze van niet ) En daarnaast hebben we zoveel hulp gehad en aangeboden gekregen. Dat is allemaal zo ontzettend fijn. Iedereen uit de grond van mijn hart BEDANKT!
Ik ga zo nog maar even douchen en dan maar even proberen te slapen ( voor zover dat lukt).
Jullie horen wel weer hoe het hier verder gaat.