korte update uit het zuiderziekenhuis

Na een ontzettende kutnacht met 100.000 x wakker worden omdat de zusters binnenkomen voor de medicijnen en controles (ja dat moet ook 's nachts) en Mike die steeds moet plassen door al dat vocht wat hij naar binnenkrijgt. Heb je dan eindelijk de slaap te pakken... begint er wel weer 1 van de 3 pompen te piepen. Dus na al die ellende werd ik vanochtend wakker als een 200 jarige. Ik was zo stijf en stram dat ik bijna niet uit mijn bed kon komen. Verschrikkelijk wat een matras heb ik zeg. Voor mij met mijn ehlers danloss is het al helemaal niet bevordelijk. Nadat ik dit aan de zuster uitlegde die zag hoe ik naar de douche strompelde en waarschijnlijk medelijden met me kreeg had ik binnen een half uurtje een 2e matras gekregen. Zo ontzettend lief dat ze die moeite nemen voor me. Overigens na de hete douche die ik genomen heb ging het wel weer redelijk met mijn lichaam.
Ik zat even lekker buiten in het zonnetje toen ineens mijn telefoon... het was de doe een wens stichting. Ik heb Mike een tijdje geleden opgegeven en eigenlijk was ik dat ook alweer vergeten. Nadat ik een aantal vragen had beantwoord en mijn verhaal had gedaan over Mike en zijn ziekte kreeg ik te horen dat mike aan de kwalificaties voldoet om een wenskind te zijn. Nu komt binnenkort het wenshaal team langs om te achterhalen wat Mike zijn allerliefste wens is en dan gaan ze kijken of ze dat kunnen uitvoeren. Ik weet al wat zijn wens is. Hij wil heel graag terug naar Rhodos en dan specifiek naar het appartement waar wij al 2x zijn geweest. Hij wil daar zo graag naar toe.... We zullen zien of dat mogelijk is. We gaan maar duimen voor het joch... en ook voor Chelsea want ook zij wil heel graag daar naar toe. Ook zij verdient dit.
Verder even samenvattend hoe de dag gelopen is hier. Om half 3 was de chemo klaar en is hij afgekoppeld. Het spoelen en het infuus bicarbonaat is gewoon aangekoppeld gebleven. We zijn nog even naar de speelkamer geweest en daarna kregen we visite. Chelsea had vandaag minder last van het afscheid nemen. Ik heb haar in de auto gezet en toen een kus gegeven. Ze wilde me niet loslaten en begon te huilen. Ik gaf haar nog een kusje en heb haar verteld hoeveel ik van haar hou en dat ik super trots op haar ben. Verder heb ik haar gevraagt goed op oma en papa te letten. Toen ging het wel weer een beetje. Ik heb gauw de autodeur dichtgedaan en oma is gaan rijden. Ze heeft mijn tranen niet gezien dit keer. Dat maakt het alleen maar erger voor haar. De dag is verder omgevlogen. Vanavond heb ik nog even wat aan mijn studie gedaan en ondertussen feijenoord zitten kijken. De dokter moest ik op de hoogte houden tussen de ok door. Die moest steeds naar de ok en kwam bij mij de tussenstanden vragen. PLOP... daar kwam hij weer met zijn operatiepak aan... Hoeveel staat het??? Zijn ze goed??? Wel grappig... Ik heb me rot gelachen om die man. Nu lig ik hier in mijn bedje met de laptop op schoot en probeer ik zometeen maar te gaan slapen. Ik wacht nog heel even op de zuster want Mike zijn urine was te zuur en de medicijnen moeten weer bijgesteld worden.
We gaan morgen hopen dat we naar huis mogen. Morgen in de middag wordt er weer een bloedbeeld afgenomen en wordt er bepaald of we naar huis mogen of dat we nog een dag moeten blijven.
Keep your fingers crossed!!