Als je kind de diagnose kanker krijgt

Eergister (dinsdag 1 dec).... ik wordt gebeld door Michael zijn meester..... Joh heb je die bulten gezien in Mike zijn nek??? Ik vertrouw het niet laat het nakijken. Dus toen Michael thuis kwam uit school heb ik gelijk gekeken en die zaten er gister echt nog niet... Dus huisarts gebeld... uiteraard zijn die dan niet te bereiken. Dat is meestal zo als je ze nodig hebt. Dus 's avonds huisartsenpost maar gebeld want bij de dokterstelefoon krijg je te horen dat hij niet levensbedreigend ( ) ziek is en dus nu nergens terecht kan. Bij de dokterspost krijg je te horen we kunnen er niets mee ga morgen naar je huisarts. Zo gezegd zo gedaan.... Ik vanmorgen om 9 uur naar de huisarts met mijn lieverd. Die stuurde ons gelijk door naar het zuiderziekenhuis. Na daar een aantal uren gezeten te hebben en Michael door de mallemolen gehaald te hebben komen er 2 dokters je kamertje binnen. Op de drempel staat een zuster.... En daar komt de zin...
Michael wil jij even met die zuster daar meelopen??? Ik wil even met je ouders praten.
BANG daar gaat de wereld onder je voeten vandaan. Je weet gelijk dat het foute boel is. Ik net zo goed als Steef. Ik zag het aan zijn gezicht. En inderdaad dan krijg je het te horen. Het is waarschijnlijk kwaadaardig en ik wil dat jullie nu gelijk naar het Sophia kinderziekenhuis gaan. Na de eerste paniek en iedereen gebeld te hebben. En natuurlijk opvang geregeld te hebben voor Chelsea. (Dank je Peg... Ik ben je zeer dankbaar) Gaan we op weg naar het Sophia. Daar aangekomen sta je bij de ingang. Een aparte ingang met daarboven een bordje "Kinderoncologie" Je eerste instinct en gedachte is... Ik ga heel hard wegrennen. Dit wil ik niet" We zijn uiteraard toch naar binnen gegaan met knikkende knieën en daar begint het hele circus opnieuw. Ondertussen loop je daar over die afdeling en zie je daar allemaal kinderen met kale koppies en dan denk je onwillekeurig zo gaat mijn kind er ook bij liggen. Heel confronterend en zeer beangstigend. Die gedachte schud je toch maar weer van je af en loop je weer door. Dan komen de oncologen naar je toe en bevestigen eigenlijk wat je al wist en vreesde.
Mevrouw... Meneer... Michael... Het is niet goed...
Er kunnen 2 dingen aan de hand zijn.... De eerste is een fikse ontsteking aan je lymfeklieren en de tweede is lymfeklierkanker. En vervolgens zegt hij er achter aan.... Mijn hart gaat uit naar het tweede.
Oftewel Michael heeft kanker het moet alleen nog bevestigd worden.
die woorden zal ik van mijn leven niet meer vergeten.
En nu???
Nu gaan we de mallemolen in...
A.s maandag moet het manneke voor een scan...
In de loop van volgende week wordt er een biopt genomen van zijn "bulten" en 17 december krijgen we de uitslag en plan van aanpak. Dan wordt het duidelijk welke vorm (is het hodgkins of non- hodgkins) het is en wat de beste aanpak zal zijn.
Mijn god.... Je hart breekt en alles wat je tot nu toe hebt bereikt, opgebouwd en denkt te weten doet er niet meer toe. Jouw wereld stopt met draaien en je wordt bang... zo ontzettend bang.
Het arme manneke... Wat gaat er in hem om?
Het mannetje is zo’n binnenvettertje.
Hoe gaan we hier doorheen komen?
Wat kunnen we voor Michael doen?
Hoe reageert Chelsea hierop?
Zij krijgt dit ook allemaal mee en het zal ook haar leventje beïnvloeden.
Waarom moet zo’n lief jochie van 11 dit doormaken?
Heeft ons ventje een toekomst?

Veel vragen.... Maar heel weinig antwoorden.
De tijd zal het leren.

Wat we wel weten en ook gaan doen is dat we de strijd aangaan met deze f*cking k*t ziekte!!!

wordt vervolgd. (Helaas)