Hoe is het met ons?

Maar weer eens een update uit ons leventje…
Ik heb van verschillende mensen de vraag gehad wanneer ik weer een blog ga maken.
Iedereen is nieuwsgierig hoe het met ons gaat.
Ik kan daar heel kort en bondig in zijn!
Het gaat heel goed met ons!
We zijn aan het genieten!
Aan het genieten van het mooie leven…

Het jaar 2012 is voor ons heel goed begonnen.

Het begon natuurlijk met de super uitslag van Mike.
Ik kan me dat telefoontje van de oncoloog op nog heel goed voor de geest halen.
Ze vertelde dat ze goed nieuws had en dat Mike helemaal schoon was. Er waren GEEN leukemiecellen gevonden in zijn hersenvocht en beenmerg.
Op dat moment reageerde ik eigenlijk heel koel. Oké… bedankt, zei ik.
Volgens mij vond ze het een beetje een vreemde reactie. Ze vroeg dus maar even door.
Of we dit ook gingen vieren? Tja dat hebben we al gedaan dokter… was mijn antwoord. Ons vertrouwen is groot ziet u?! Voor ons is de cirkel nu rond en kunnen we weer gaan hoelahoepen met die cirkel. Al spelend gaan we nu het nieuwe jaar in. Maar ik weet zeker dat we leuke kerstdagen en een hele leuke jaarwisseling gaan hebben! En dat hebben we zeker gehad. We hebben kerst gevierd met familie en hele goede vrienden. Oud en nieuw hebben we hier thuis gevierd en ook hier waren onze familie en goede vrienden bij. We hebben gelachen, gehuild en gezongen en gedanst. Heerlijk!!

Voor mijn ouders ziet het er in het nieuwe jaar allemaal gelukkig ook weer wat rooskleuriger uit! Die komen ook wel weer op hun pootjes terecht.

Ik heb mijn baan behouden! Ook wel een opluchting op zich. Ik had voor mezelf het besluit genomen om er niet al te veel over in te zitten. Maar onbewust ga je dat toch doen. Op de dag dat we dit te horen kregen kreeg ik toch wel kriebeltjes! Op het moment dat ik bij de manager naar binnen liep heb ik gevraagd of hij alsjeblieft dat grote zwaard van Damocles boven mijn hoofd wilde wegnemen. Ik was zo ontzettend blij toen ik te horen kreeg dat ik kon blijven!!!! Weet je… Ik vind het gewoon zo leuk! De komende jaren zijn er erg veel uitdagingen te behalen en te beleven bij PostNL en zoals jullie ondertussen weten vind ik uitdagingen erg leuk.

Verder heeft Stefan ook een uitdaging gekregen. Hij begint per 1 maart als uitvaartleider! Ik ben zo ontzettend blij voor hem! En ook heel trots!

Voor hem is het ook een nieuwe uitdaging en een stap naar voren!

Per 1 maart begint hij in zijn nieuwe functie en krijgt hij zijn nieuwe auto.

Dan hebben we Chelsea nog! Ons mooie meisje! Ook zij gaat steeds meer rust krijgen. Ze wordt vrolijker en opgewekter. De achterstand op school zijn we stap voor stap aan het inhalen. Ze loopt nog steeds bij de psycholoog. Ik heb school en de psycholoog nu ook op 1 lijn en we zijn met zijn allen hard aan het werk om Chelsea op te krikken. Dit houdt voorlopig voor haar nog in dat ze thuis nog even aan de bak moet met school. Maar ook zij gaat op haar pootjes terecht komen. Daar knokken we voor.

We hebben een soort dagroutine voor haar gemaakt met mooie kaartjes die ze om mag draaien als ze een bepaalde taak heeft uitgevoerd. Het is een heel simpel systeem maar ze is oh zo trots dat ze haar taken uitgevoerd heeft. Ook hebben we een systeem voor haar overvolle kamertje bedacht. Elke dag doet ze 10 minuten opruimen op een bepaalde plek. Op maandag doet ze bijvoorbeeld de 27 dingen weggooi dans. (dan gooit ze 27 dingen weg of geeft ze dingen weg) op dinsdag ruimt ze in en om haar bed op etc etc. Zo houdt ze haar kamertje netjes. (En mams heeft hier ook profijt van hihihi)
Ook Chelsea wordt steeds meer zichzelf en knapt ook weer op!

Michael pakt steeds meer zijn leventje op. Het wordt een echte puber. Hij is behoorlijk in de war en vecht met zijn gevoel. De tssss-en, pfff-en en tskkkk-en vliegen ons om de oren. Ik heb een gesprek met hem gehad en hij zegt dat het niet zo zeer angst voor de leukemie is, maar dat het meer zijn gevoel is. Hij voelt zich verwart en snapt niet waarom hij steeds met zijn gevoel heen en weer vliegt. Ik heb hem uitgelegd dat dit mede de puberteit is en een stuk verwerking van de afgelopen 2jaar. Maar goed… Hij gaat weer dingen ondernemen en krijgt steeds meer energie. Hij gaat naar de bioscoop met vrienden en gaat shoppen met vriendinnen! Heel leuk om te zien. Echt genieten! Vorige week had ik een gesprek op school met de ambulant begeleider en zijn mentor. Mike zijn cijfers waren wat aan het zakken. Volgens ons en ook de mentor komt VWO hem een beetje aanwaaien. De brugklas is iets te makkelijk voor hem waardoor hij gaat denken dat het allemaal wel goed komt en dus niet leert zoals het zou moeten. Na een aantal onvoldoendes is hij toch geschrokken en is hij weer aan het leren geslagen. Als hij in het 2e jaar zit zal dit allemaal goed komen zegt de mentor. Dan krijgt Mike meer uitdaging aangeboden. We zullen zien. We hebben alle vertrouwen in hem en weten dat dit ook wel weer goed gaat komen.

En gevoelsmatig…

Gaat het beter dan ik ooit had durven bedenken.
Ik had verwacht dat we veel meer moeite zouden hebben met het aflopen van de behandeling. Maar het valt mij 100% mee.
Het is eerder een opluchting en we pakken weer lekker het leven op!
Ik, persoonlijk, krijg steeds meer zin om dingen te ondernemen. Ik krijg meer en meer energie. Waar ik eerst echt een middagdutje nodig had om mezelf op te laden voor mijn werk… vergeet ik nu gewoon soms dat ik zou gaan slapen ´s middags. Ik ben druk bezig in huis om de boel hier weer op orde te krijgen. Stap voor stap. Ik ben er ondertussen wel achter dat alles in 1 keer willen niet werkt. Dus doen we het one step at a time.
Ik had verwacht dat ik angstig zou zijn en een terugslag zou krijgen. Maar dat is niet gekomen en dat komt ook niet! Ik heb dit ook besproken met de psycholoog van Chelsea. Zij zei dat dit ook waarschijnlijk niet zou gebeuren. Wij hebben steeds gepraat en ons verdriet geuit en verwerkt. Je zou het zo kunnen zeggen…. We hebben het voorwerk al gedaan, zodat we achteraf niet alles zouden krijgen!

Laatst hebben Steef en ik nog even herinneringen op zitten halen en alles de revue laten passeren. Dat helpt ook!!
We zijn in ieder geval ontzettend gegroeid…
Als mens en gezin.
We staan heel anders in het leven dan voorheen.
We hebben hele andere prioriteiten.

Natuurlijk is er de angst voor die kanker… Maar het beheerst niet meer ons leven!
Wat nu is ons leven nu beheerst is genieten van dit mooie leven!
En gaat het alsnog fout…. Dan hebben we mooi wel genoten van een mooie tijd!

De eerst volgende bloedcontrole is op donderdag 2 februari. Dit zal ongetwijfeld een spannende dag worden. Is het nog goed… is de weerstand goed hersteld…
Maar dat zien we dan wel weer!
Ik zal de uitslag van die eerste bloedcontrole laten weten aan jullie.

Ik sluit weer af met de wijze woorden van mijn zoon…

Droom je leven…. En leef je dromen!!

Tot de volgende blog

Veel liefs Monique