De laatste dag van de behandeling!!!

Zo het zit erop!!
De helse 2 jaar zijn achter de rug!!
15 december was DE dag dat onze hel (hopelijk) beëindigd is.
Die 2 jaar lang leef je er naar toe…
Het moment dat je dat bloemetje aan die kanjerketting kan rijgen.
Dat moment werd ons bijna ontnomen door het ziekenhuis.
Hoe? Dat zal ik straks vertellen.
De afgelopen week leefden we steeds meer naar 15 december toe.
Gelukkig heb ik het heel erg druk op mijn werk en heb ik weinig tijd gehad om er over na te denken.
Tussendoor moest er ook nog even gesolliciteerd worden, boodschappen voor het feest gedaan worden, kinderen van en naar school etc etc. Heel hectisch en erg druk!!!
Maar goed… de wereld draait door en het wordt vanzelf 15 december.
De ochtend van 15 december stond ik om 7.45 uur al vlees te snijden voor die avond. We hadden namelijk (om maar even in de traditie te blijven) een gourmet gepland voor een mannetje of 15. Dus dat waren bergen vlees. Stefan heeft ondertussen alles klaar gezet voor die avond zodat we gelijk konden gaan feesten als we thuis zouden komen.
Om 11 uur was het zover!! We gingen de auto in naar het Sophia.
Aangekomen op de afdeling oncologie kreeg ik de schrik van mijn leven.
Ik meld ons bij de balie en de baliejufrouw stond me raar aan te kijken en zegt:”Wat doen jullie hier nou? Jullie hebben vandaag geen afspraak hoor!” Dus ik zeg gelijk:”Nou dat dacht ik wel hoor… Het is Mike zijn laatste dag! Hij moet een beenmergpunctie, lumbaalpunctie en nog een chemo krijgen!”
Baliejufrouw: Nee echt niet!
Ik: Dat dacht ik dus wel!
Baliejufrouw: nee echt niet. Jullie staan echt niet in het systeem hoor.
Ik: Dit ga je me niet menen!! Dit is Mike zijn LAATSTE dag en dan flikken jullie dit!
Baliejufrouw: Jullie staan er toch echt niet in. Er is niets bekend, ook niet voor de OK.
Ik: …………………
Laat ik het maar netjes houden. Ik was in staat om haar over de balie heen te trekken. Mike was ondertussen helemaal wit weggetrokken en zag zijn feestje aan zijn neus voorbij gaan. Stefan was hier gelukkig nog niet bij. Die was de auto nog aan het parkeren.
Ik heb in niet te verstane woorden duidelijk gemaakt dat ze dit niet konden maken en dat er iets geregeld moest worden. Die woorden werden heel goed verstaan door de zusters die me tot rust maanden en beloofden hun uiterste best te doen. Die zagen de bui al hangen!
En daar zit je dan in de wachtkamer… af te wachten of Mike wel naar de ok kon!
Neem van mij aan dat je je dan zwaar klote voelt!
Steef was ondertussen ook gearriveerd en ingelicht. Die was ook gelijk woedend.
We hebben besloten om het thuisfront dit maar even niet te vertellen, om hun niet ongerust te maken.
Na een klein uurtje kwam het verlossende woord en kon alles toch doorgaan!
En toen ging het ineens in een sneltreinvaart. Om 1 uur werden we verwacht bij de dokter. Om half 2 was Mike aangeprikt en om kwart over 2 mochten we naar de ok toe.
Mike werd naar binnen gereden en onderging het hele ritueel weer heel gelaten.
Op het moment dat hij in slaap viel zei hij zoals gewoonlijk weer: “Weltrusten Mama… Ik wordt moe” en gelijk kwam er achteraan…. Ik heb zón zin in vanavond! En weg was hij.
Steef heeft hem weer opgehaald. Toen hij wakker werd zei hij tegen Steef dat hij hem lief vond en dat hij erg veel zin heeft in het feest. Hoe bedoel je… Hij zag er naar uit!
Al met al was het ongeveer half 4 dat Mike weer terug was op zaal.
Om 4 uur zaten we weer in de auto onderweg naar huis. Onderweg naar het feest…
Met in mijn broekzak de felbegeerde bloemenkraal…. De kraal die staat voor einde behandeling.
Het gevoel dat dit toch echt was had ik nog niet… Stefan wel!
Bij mij duurt dit altijd iets langer. Ik moet het altijd laten inzinken en overdenken.

Wat ik een erg mooi moment vond is dat Stefan Mike feliciteerde buiten op de parkeerplaats! Dit is voor hem een symbolisch iets geweest. 2 jaar geleden hebben we Mike op de parkeerplaats verteld dat hij kanker had. Kort daarvoor hadden we met de artsen besproken dat we niets zouden zeggen tegen hem tot we meer zekerheid hadden over de ziekte. Toen we het ziekenhuis uitliepen konden we daar al niet mee leven. Wij hebben een hele eerlijke en open band met onze kinderen. Dit voelde als liegen en daarom hebben we het hem verteld op de parkeerplaats bij het zuiderziekenhuis. Nu 2 jaar later heeft Steef hem dus gefeliciteerd met het einde van zijn behandeling. Hoe mooi en symbolisch. Mijn 2 mannen stonden in elkaars armen te huilen.
Ik was erg ontroerd door deze actie.
Eenmaal thuis aangekomen was iedereen er al.
Ook dit was erg emotioneel! Felicitaties over en weer, tranen, lachen en knuffelen.
Er waren ook een aantal cadeautjes aanwezig! Onze goede vrienden Peter en Peggy hadden een taart laten maken in de vorm van de laatste kraal… De bloem! Daarbij hadden ze ook nog een groot stuk zalm als cadeau! Zalm is iets waar Mike heel dol op is. De afgelopen 2 jaar stond er een verbod op zalm. Dus nu was het DE kans om zich vol te proppen met eten wat hij de afgelopen 2 jaar niet mocht hebben. ( uiteraard hebben we wel even aan de oncoloog gevraagd of dit echt wel mocht)
Al met al heeft Mike geloof ik een kilo biefstuk, een bakje filet Americain en een halve zalm op.
Geweldig om te zien hoe hij daarvan genoot.

We hadden voor iedereen de laatste dag opgenomen op camera. Dit zouden we die avond laten zien.
Stefan zet de camera aan en wat zien we??? Mike!!! Die iedereen bedankt voor hun steun van de afgelopen 2 jaar. Dat was uiteraard janken geblazen!! Kijk maar eens op het onderstaand filmpje.
http://youtu.be/pDKh3xvezNw

Verder hebben we heerlijk gegeten en gedronken.
Het was een verschrikkelijk mooie avond…. Compleet met vuurwerk en champagne!

http://www.youtube.com/watch?v=T0IeRblO5c4

Om een gevoel van afsluiting bij de kinderen te creëren hebben we de vuilnisbak midden in de kamer gezet en mochten Mike en Chels allebei alle medicijnen er in dumpen. Iets wat ze heel graag deden!
Heel fanatiek stonden ze alles in de vuilnisbak te mikken!
Aan het eind heb ik hoogst persoonlijk het potje met dexa gepakt…het open gedraaid… en alle capsules in de bak gemikt!! NOOIT meer dexa en chemo!!
Yeah… dat was echt een bevrijdend gevoel!!

Na een heerlijke avond gefeest te hebben en lekker laat naar bed te zijn gegaan werd het al snel weer tijd voor de realiteit.
Om kwart voor 7 ging de wekker alweer om weer wakker te worden in the real World.
Ik heb de kids uit bed geramd en ben ze naar school gaan brengen.
Ja ook dat gaat gewoon door! Daarna ben ik gaan puin ruimen!
Tot het weer tijd was om weer aan het werk te gaan.
Ik heb een ontzettend zware dag gehad…. Ik was zo ontzettend moe en lamlendig maar ach…
Laten we het zo zeggen dat mijn kater een kater had. ;-)
Maar goed… dat heb ik dit weekend wel weer ingehaald qua slaap en rust.
Nu komt bij mij ook pas echt het besef dat het bijna voorbij is!
Ik hoor nu al enkele mensen zeggen… Bijna???
Ja bijna!! We hebben namelijk nog niet de officiële uitslag van de beenmergpunctie, bloedonderzoeken en de lumbaalpunctie. Dit horen we donderdag aanstaande!
Voor mij is het dan helemaal afgerond… Pas dan is de cirkel rond en kan ik weer ademen.
Niet dat we verwachten dat de uitslag niet goed is maar toch….
You never know.
Tijdens ons gesprek met de oncoloog werd tegen Mike gezegd dat hij zich niet zo druk moest gaan maken of de leukemie terug zou komen. Bij de meeste kinderen gebeurt dat namelijk niet.
Gelijk gaan mijn gedachten dan de andere kant op. Tja… Mike is niet zoals de meeste kinderen en elke keer als ze zeiden dat iets waarschijnlijk niet ging gebeuren dan gebeurde het toch. Mike is een geval apart! Dat werd ook weer bevestigd door de zusters. Uiteraard ga je even down memory lane als je staat te praten over de afgelopen 2 jaar. De zusters hebben natuurlijk alles heel dichtbij en intensief meegemaakt. En wie je ook spreekt… ze zeggen allemaal hetzelfde! Jeetje wat is dit joch een wonder! Menig kind had het niet gered en wij dachten ook niet dat hij het zou redden! Of de zin…hij heeft heel ver moeten halen! Tja…. Als zusters dat al zeggen dan weet je wel hoe erg het is geweest! En ook dit zijn wij ons bewust… en we blijven positief!
Mike is uitbehandeld en heeft zijn bloemetje!! En hij blijft 5 jaar schoon!!!!
En we gaan door tot we het woord genezen horen en we Mike een (kinderkanker)survivor kunnen noemen!!!!

Wat gaat er de komende tijd gebeuren???
Mike moet nog 3 maanden bepaalde antibiotica slikken om te voorkomen dat hij luchtwegproblemen gaat krijgen.
Verder kan het lichaam last van “ontwenningsverschijnselen” krijgen. Het bloed is in die 2 jaar behoorlijk onderdrukt…. En nu hij dus niets meer aan chemo krijgt gaan de witte bloedcellen weer ijverig worden. Dit houdt in dat Mike een behoorlijke pijnlijke en jeukende uitslag zou kunnen krijgen. Dit is dus even afwachten.
Als Mike in de komende 3 maanden iets van een griepje oploopt en koorts krijgt dan moeten we het ziekenhuis bellen en volgt er waarschijnlijk een opname. Dit omdat de weerstand eerst nog moet herstellen.
We zitten dus nog even in de aftermath van de behandelingen maar het gaat allemaal goed komen.

Eerst nog maar even de laatste en definitieve uitslag afwachten!

Voor nu zijn we blij, opgelucht en heel dankbaar!

Ik zal zo nu en dan een blog schrijven over wat er zich hier afspeelt. Zodat jullie op de hoogte kunnen blijven.
Volgens mijn schoonmoeder lezen meer mensen mijn blog dan ik denk….
Ik hoop dat jullie er op de een of andere manier iets aan gehad hebben
Bedankt voor alle steun en lieve reakties op hyves en kanjermichael.

Ik zal nog wel even laten weten of de laatste uitslag goed is!!!

Tot de volgende blog!