update nummer zoveel

Wat de oncoloog vreesde is gebeurt...
Mike zijn bloedwaardes bleven hoog en de oncoloog moest de chemo wel ophogen. Dit deed hij met zijn "fingers crossed".
Hij had de mededeling dat hij hoopte dat het goed zou gaan en dat Mike stabiel bleef.
Als de oncoloog dit doet en zegt dan slaat bij mij de schrik om mijn hart. Als hij het al niet vertrouwd?! Wat staat ons dan te wachten.
Daar kwamen we dus afgelopen dinsdagnacht achter. Midden in de nacht schrik ik wakker van een zacht gehuil.
ja... ik slaap nog steeds op zulke signalen. Al sinds het begin van Mike zijn ziekte slapen wij licht omdat we heel bedacht zijn op dit soort signalen.
Toen we dus dit huilen hoorden wisten we dat er iets fout was. Mike huilt en klaagt bijna niet. Zelfs niet toen hij hele zware chemo's kreeg en meer dan hondsberoerd was. (goh van wie zal hij dat hebben?? ) Ik schoot mijn bed uit en rende naar boven. Daar zie je dan het mannetje huilend liggen in bed. Hij klaagde over behoorlijke oorpijn.
Ik heb hem paracetamol gegeven en hij is na een poosje weer in slaap gevallen. De volgende dag kon ik zien dat het eigenlijk niet ging met hem.
Koste wat kost moest en zou hij naar school. De schoolfotograaf zou komen en hij moest op de foto. Ik heb toegegeven en ben even meegelopen naar de meester.
Ik heb het verhaal uitgelegd en gevraagt of hij mij wilde bellen als hij dacht dat het niet meer ging. De meester had gelukkig geregeld dat Mike als eerste op de foto mocht en dat dan ook gelijk de klassefoto gemaakt zou worden. Hij heeft het welgeteld 40 minuten volgehouden en toen kon ik hem gaan halen. Mike kroop op de bank en heeft de hele ochtend liggen slapen. Dit is niet normaal voor hem. In de middag begon de koorts op te komen. Zoals de meesten van jullie nu ondertussen wel weten is een koortswaarde van 38,5 een garantie voor een tripje naar het ziekenhuis. Toen de koorts op een gegeven moment naar 38,6 ging heb ik toch maar even het ziekenhuis gebeld.
In eerste instantie moest ik hem paracetamol geven en aankijken tot morgen. Toen 2 uur later de koorts nog zo hoog was, ondanks de paracetamol, heb ik maar weer even gebeld. Dit keer kreeg ik de nurse practioner aan de telefoon die Mike goed kent. Toen ze hoorde dat Mike alleen maar sliep en niets deed moesten we acuut langskomen.
Stefan kwam gelijk uit zijn werk naar huis om met ons naar het ziekenhuis te gaan. Daar aangekomen werd Mike gelijk in een bed gelegd.
Gelijk komen alle zusters op hem af om hem te verwennen. Ze zijn zo geweldig die zusters! Alles wat er moest gebeuren stond al klaar.
Ze weten namelijk dat als wij bellen en langskomen, op een andere dag dan donderdag, dat het echt fout is. Ook daar kennen ze Mike inmiddels (helaas) goed genoeg om te weten dat als hij klaagt dat het echt foute boel is. De nurse practioner heeft hem onderzocht en er zijn bacteriekweken en bloed afgenomen. Na een paar uurtjes zijn we weer huiswaarts gegaan met het feit dat Mike een behoorlijke oorontsteking heeft aan zijn linkeroor. Zijn rechteroor was helemaal mooi en schoon. We moesten pijnbestrijding geven door middel van paracetamol en de volgende ochtend terug komen. Die nacht stond Mike ineens naast ons bed. Hij sloeg wartaal uit en voelde heet aan.
Ik heb hem in bed gelegt en zijn temperatuur was maar liefst 40 graden. Ik heb maar snel weer een paracetamol gegeven en hij viel weer in slaap.
De volgende ochtend moesten we weer naar het Sophia. Toen ze daar hoorden dat hij 40 graden koorts had gehad schrokken ze best wel. Hij werd weer getempt en hij had 39 graden koorts. Best hoog voor de ochtend. Na een poosje kwam de oncoloog kijken en gaf hij aan dat hij dit al gevreesd had. Door de hogere chemogift krijgt Mike zijn lichaam weer een behoorlijke tik en gaat hij onderuit. De oncoloog onderzocht Mike en kwam tot de conclusie dat nu ook het rechteroor behoorlijk ontstoken was. De ontsteking is van zo'n aard dat de trommelvliezen op knappen staan. De ontstekingswaardes ( wordt gemeten in het bloed) waren ook behoorlijk gestegen in een korte tijd dat hij van mening was dat er toch maar een zware antibiotica kuur gegeven moest worden.
Daarbij kwam wat we al vreesden... De chemo wordt acuut gestopt. Dit betekent dus weer minimaal een week uitstel van behandeling. (voor de zoveelste keer)
Nu gaat het iets beter met Mike... Hij hoort niet veel met beide oortjes want alles zit dicht door de ontsteking. De koorts is overgegaan in verhoging. De antibiotica lijkt zijn werk te doen. Nu nog hopen dat Mike hersteld is donderdag (en dat er niets uit de kweken komt) zodat we toch nog toestemming om een weekje er tussen uit te gaan. De bedoeling is dat we as vrijdag met onze goede vrienden richting de achterhoek rijden om daar een weekje vakantie te houden. We leven hier al een half jaar naar toe en een week voor de vakantie gebeurt dit met Mike. Je kunt het al raden natuurlijk... 2 kinderen in paniek. Nu gaat de vakantie niet door!!
Chelsea was helemaal van de leg want die zag haar broer en moeder weer het ziekenhuis in vliegen. Het kind lag woensdagavond te huilen in haar bedje. Dan breekt je hart voor de 1.000.000.000 ste keer. Ik wordt dan zo ontzettend boos op die klote kanker!! Die kanker verziekt al onze levens en dan vooral de levens van mijn kinderen. Daar kan ik zo ontzettend boos om worden. Niet dat het zin heeft hoor... en ik stap er ook wel weer snel vanaf. Dat is energie verspilling namelijk. Boos zijn en waarom vragen helpt niet. Het brengt je namelijk geen steek verder. En verder moeten we wel. Hoewel ook wij soms ook niet weten hoe we dat moeten doen. Als ik dan mijn meisje zo verdrietig en heel angstig zie of als ik dan naar Mike kijk, dan zou ik wel willen dat ik ze kon behoeden voor dit alles. Helaas is dit niet mogelijk. Ze moeten dit kruis dragen. Helaas is dit kruis erg groot en heel zwaar en zal het ook striemen achterlaten op hun ruggetjes. Gelukkig weten ze wel dat papa en mama klaar staan met een toverzalf om hun wonden te verzachten en proberen te helen.

Ik ga maar weer stoppen... Ik kan uren blijven "praten" maar het is bijna bedtijd. Aangezien ik de laatste tijd doodmoe ben, zal ik maar eens gaan proberen om wat slaap te pakken.

We gaan maar weer duimen dat de vakantie in Marveld door mag gaan, vooral voor de kinderen. Ik hoop het zo!!! Ik gun het ze zo!!