een update 9 december 2010

Er is "zoals gewoonlijk" weer ontzettend veel gebeurt.
In mijn vorige, korte, blog gaf ik aan dat we doodmoe zijn. En dat is ook zo.
We zijn nu precies een jaar bezig met de behandeling tegen de leukemie. Een jaar waarin behoorlijk veel gebeurt is met Mike maar ook met Chelsea, Stefan en mezelf. Het is een jaar geweest waarin ons leven gigantisch op zijn kop is gezet en ons leven zoals we het konden voor altijd verandert is. We hebben ontzettend veel tegenslagen en complicaties gehad. De rollercoaster die is gaan rijden is nog steeds niet gestopt en zal dit waarschijnlijk ook nog even niet doen. Alle emoties, tegenslagen en andere randgebeurtenissen hebben ons compleet uitgeput en emotioneel leeggezogen. We lopen niet op onze tenen. Nee die tenen zijn al lang afgesleten. wij lopen op de stompjes van onze heupen. We zijn alle 4 gewoon op. Dit kun je aan veel merken. Chelsea die buitensporig gedrag vertoont. Hiervoor wordt nu hulp gezocht. Mike is natuurlijk zowel lichamelijk als geestelijk helemaal op. Zijn lichaampje is door al die chemo en complicaties ontzettend verzwakt. Geestelijk is hij nu ook op. Hij is verschrikkelijk gefrusteerd om het afgelopen jaar. Alles wat er gebeurt is, en dat is niet niks, speelt door zijn hoofd. Hij is hiervan zo gefrustreerd geraakt dat het ons gezinsleven behoorlijk beinvloed wordt. De gevolgen zijn niet gering. Dit en ook Mike zijn welbevinden heeft voor ons de doorslag gegeven dat hij hulp MOET krijgen. Normaal gesproken doen wij alles in alle openheid en overleg met Mike. Zo ook dit... maar hij is het er niet helemaal mee eens. We hebben dus gisteravond een uitgebreid gesprek gehad met erg veel emoties. Hierdoor heeft hij (met tegenzin) toegestemd in een gesprek met een psycholoog. We hebben hem uitgelegt dat ons hele gezin hier onder lijdt en dat dit niet kan. Vandaag bij de oncoloog hebben we dit aangekaart en hij gaat contact opnemen met een kinderpsycholoog. Hij was het er ook mee eens dat dit wel eens nodig kon zijn en niet onverstandig is.
Vandaag moesten we alleen voor een push chemo naar het Sophia.
We dachten dat we in 1 a 2 uurtjes wel weer weg mochten. Helaas dit is ons ook niet gegunt. Mike zijn bloedwaardes zijn weer gekelderd en hij takelt weer behoorlijk af. Vorige week heeft hij die rotchemo gehad en die gaat nu weer werken. Je ziet Mike verslechteren. Iets wat de oncoloog ook beaamde. Nu zitten we hier in het Sophia van 9 uur tot ongeveer half 5 aan de zakken bloed. Maar goed... het moet en is nodig.
Het wordt dus weer een lang dagje.
De chemo thuis wordt ook weer qua dosis naar beneden aangepast. Mike zijn bloed is weer veel te slecht om zo door te gaan. Zijn weerstand is weer bijna nihil.
Goed.. dat was de medische kant van het verhaal weer.
Nu de rest...
Zoals de meesten van jullie weten is bij Steef allergieen vastgesteld. Hij heeft nu medicatie en dat gaat eindelijk de goede kant op.
Chelsea mag zaterdag proefzwemmen voor haar A- diploma. De waterrat is in april begonnen met zwemles en mag nu al proefzwemmen. Je ziet en merkt dat ze de zwemles helemaal geweldig vind. Eindelijk iets van haar alleen. Iets waarin zij kan laten zien dat ze het goed doet! Dat zegt ze dus ook. Als ze zaterdag goed zwemt mag ze zaterdag 18 december afzwemmen! We zijn zo ontzettend trots op ons meisje.

Afgelopen zondag hebben we sinterklaas geviert. Er kwam een heuse sinterklaas met 3 pieten binnengewalst. We hebben ontzettend gelachen. Het was zo gezellig! En even... heel even vergaten de kinderen de hele situatie. Dat is zón mooi gezicht! Ze zijn ontzettend verwend. Heerlijk voor ze!!!
Verder was het weekend lekker rustig. Mijn ouders waren er. Dat is altijd gezellig.
En nu gaan we weer een helse week tegenmoet.
Mike is al verschrikkelijk gefrustreerd en nu gaan we ook nog de dexaperiode in. (dexa is monsterpillen. Hoge dosis hormonen) De frustratie wordt hierdoor nog veel meer versterkt! Ik houd mijn hart vast. Weet je wat het is?? Voor Steef en mij is dit weer een extra ding wat behoorlijk veel energie kost. En die hebben we nu net even niet. Dus we raken hierdoor nog meer uitgeput. Maar goed... we overleven het wel weer en gaan gewoon weer door. Komt tijd komt raad...
Tot de volgende blog!