zaterdag 26 juni in het sophia

Het verhaal van vandaag. Ook dat is weer een heel verhaal. Ik begin maar weer bij het begin. Laten we maar weer beginnen bij gisternacht.
Mike is de nacht redelijk goed doorgekomen. Met de zuurstof had zijn lijfje het iets makkelijker waardoor hij lekker kon slapen. Ik stond helemaal te stuiteren. Dus ik zat midden in de nacht nog buiten te roken. Toen ik goed en wel in mijn bedje lag hoorde ik ineens een hoop kabaal en gekletter van water. Ik ben mijn bedje uitgegaan om even polshoogte te nemen en vlakbij mijn kamer hadden we last van een zeer plaatselijke stortbui in de hal. Er was een buis van de airco geknapt en die was gaan lekken met als gevolg dat er een soort meertje ontstond in de hal. Het nadeel was dat 1 kant van de hal geen airco meer zou hebben. De vraag was alleen welke kant het zou zijn. Gelukkig slapen wij aan de goede kant van de gang en hadden wij geen last van de hitte. Aan de andere kant daarentegen was het 28 graden in de kamer. die mensen waren niet blij.
Vanochtend waren we lekker lui en om een uurtje of 11 moest mike voor zijn rontgenfoto. Ze wilden een vergelijkingsfoto maken. Ze wilden zien of het vocht in Mike zijn longen verder gestegen was. Als dat wel het geval was dan moest er een echo gemaakt worden. Ondertussen heeft de zuster plasmedicatie gegeven. Dit sloeg gelukkig goed aan. Er kwam binnen knowtime een halve liter vocht uit. Ik hoor jullie al denken.... Geef dat dan de hele tijd door... Dan is Mike er af. Was het maar zo simpel. Dat kan weer niet want door de plasmedicatie gaat zijn zoutgehalte weer naar beneden. En dat mag niet drastisch zakken want dan is de kans op insult weer veel te groot aanwezig. Om ongeveer 2 uur kregen we de uitslag van de foto. Het vocht was niet gedaald maar ook niet gestegen in de longen. Er moest dus een scan gemaakt worden. Als het nodig zou zijn moest er gelijk een longpunctie gedaan worden. Ondertussen waren Steef en Chelsea ook al gearriveerd. Steef heeft ook zijn vragen aan de arts kunnen stellen. Dat was ook wel even fijn voor Steef. Hij zit thuis en hoort van mij het verhaal. Ik zit hier heel de dag en leef met de medische molen. Voor mij is het verhaal duidelijk en weet ik precies wat ze doen en bespreken. Voor Steef is dat niet zo en ik probeer het verhaal zo duidelijk mogelijk over te brengen maar hij houd toch zijn vragen nog. Gelukkig nam de arts de tijd voor zijn vragen en nu weet steef ook hoe het zit.
Toen de dokter weg was ben ik even met Chelsea naar de AH gewandeld en hebben we de boodschapjes gedaan voor het avondeten en andere dingetjes voor de logeerpartij van vanavond. Want ja mega Chelsea mag blijven slapen. Toen we weer terug waren mocht Mike al vrij snel voor de scan. De scan werd gemaakt en al vrij snel zagen we dat er vrij veel vocht aan de rechterkant van zijn buikje zit en aan de linkerkant zit ook genoeg. Rondom zijn longen zat ongeveer een schil van rond de 2 cm van vocht. Hiervan wilde de oncoloog een punctie nemen. Mike kreeg dus dormicum (vergeetdrankje) en de punctie werd gedaan. Er werd een naald zo zijn rug in gestoken en er werd wat vocht weggehaald. Het ging allemaal goed totdat Mike vergat te ademen. De dormicum sloeg zo ontzettend goed aan dat hij te ontspannen werd. Hij lag heel de tijd tegen me aan te snurken. Toen ik dus na een tijdje zijn ademhaling niet meer hoorde. Het was even paniek ook bij de arts en verpleegkundige. Gelukkig had de arts ook het tegenmiddel bij zich en was Mike weer redelijk snel bij zijn positieven. Het moment dat ik Mike van mijn schouder afhaalde en hem probeerde wakker te krijgen deed me gelijk denken aan zondag. Alleen was hij nu niet aan het shaken maar was hij helemaal slap. Ik was blij dat hij vrij snel weer bij was. De dokter was ook behoorlijk geschrokken en is bij ons gebleven tot Mike weer goed bij was. De rest van de avond is hij een beetje suf geweest maar ondanks dat was de logeerpartij van zijn zus Mega Chelsea (Chelsea met een mega mindy pak aan) een succes. We hebben samen met de zuster de kamer verbouwd zodat Chelsea naast Michael kon slapen. zo ontzettend lief was dat. Het bed werd opgemaakt en toen ze eenmaal geinstalleerd waren voor de film kwam de zuster aan met drinken en iets lekkers voor de boeven. Mike heeft het eind van de film niet gezien en Chels had wat moeite met in slaap vallen. Ze vond het een beetje eng. maar gaf zich toch neer. Daarna kreeg ik de uitslag van de microscopische test. Er waren geen foute cellen te zien. Wat er wel te zien was waren een paar öpruim"witte bloedcellen die er op duiden dat er iets zit te broeien in zijn longen. We moeten de kweken even afwachten. Dat duurt een paar dagen. Verder zijn er ook bacterie en schimmel kweken van het bloed genomen. De arts zat ook te denken aan een mogelijke schimmel in zijn lichaam. En dat is een veel slechter verhaal... Maar volgens de arts past het wel in het verhaal van Mike. Laten we nu maar hopen dat dit het niet is. Doe dan de longontsteking maar. Die is beter te behandelen. We gaan maar weer hopen en wachten maar weer eens rustig af. De bloedruk begon vandaag ook weer te stijgen dus die medicatie is gelijk weer opgestart. Verder zit het jochie nog op een vocht dieet. Hij mag niet meer dan een liter vocht binnenkrijgen. Er moet meer vocht uit dan in komen. dus morgen gaan ze weer screenen. We gaan het allemaal wel weer meemaken. We gaan eerst nog even gezellig met zijn drietjes de ochtend doorbrengen. Het zal zowel Mike als Chelsea heel erg goed doen. Chelsea die ons mist en Mike die erg emotioneel is en heel veel nadenkt. Hij beseft ineens wat wij allemaal voor hem doen. Tegen mij had hij het al gezegt. Maar bij Steef begon hij helemaal te huilen... hij pakte steef beet en zei tegen hem:"Papa ik vind het zo geweldig wat je allemaal doet voor mij... Je scheert je hoofd kaal en helpt me altijd. Jullie slepen mij er echt doorheen en staan er altijd voor ons. Dat vind ik zo fijn!" Dan breekt toch je hart als je dat van je ventje van 12 hoort. Steef hield het niet droog en ik ook niet. Het jochie is echt heel emotioneel op het moment en dat is ook niet zo verwonderlijk natuurlijk. Zijn llichaam laat het nu even behoorlijk afweten en dat is heel beangstigend voor het mannetje. De ziekte leukemie is al heel erg beangstigend en als je dat deze complicaties erbij krijgt dan wordt je ook niet vrolijk natuurlijk.
Nou ik ga er maar een eind aan breien.
Ik hou jullie wel weer op de hoogte van de ontwikkelingen hier.