2 & 3 januari

Zaterdag 2 januari.... Mike staat op en begint gelijk te kotsen. Hij klaagt over behoorlijke hoofdpijn. Alles wat er in gaat komt er ook gelijk weer uit. Chelsea is heel verdrietig en maakt zich grote zorgen om haar broer. Na een tijdje gesproken te hebben met Chelsea komt bij haar ook alles eruit en zien we wat de ziekte van Michael ook met haar doet. Ze voelt zich vooral buitengesloten omdat ze niet mee ging naar het ziekenhuis voor Mike zijn kuren. We hebben hierover gesproken met haar en nu mag ze zondag mee naar het Sophia. We hoeven toch alleen maar 1 chemo te halen.
Mike heeft de hele dag knallende koppijn gehad en heeft alleen maar op bed gelegen.
Zondag 3 januari...
We gaan om half 10 richting Sophia. We stappen de auto uit en daar begint Mike weer te kotsen. Het kwam er met een grote kracht uit. Terwijl hij helemaal niet misselijk is.
Gelijk begint ook zijn hoofdpijn weer op te spelen.
We zijn maar zo snel mogelijk naar de afdeling gegaan. Want ja... als je ergens moet zijn als het niet goed gaat dan is het daar. We komen binnen en melden ons bij de balie. Daar is onze favoriete zuster Ellen weer. Ze ziet ons en springt gelijk op. Ze ziet aan Mike dat het niet goed gaat en begint gelijk voor hem te zorgen en met hem te praten. Mike is uitgedroogd dus hij krijgt even wat extra vocht van haar. Voor zijn enorme botpijnen krijgt hij andere pijnbestrijding waardoor hij minder pijn zal hebben. Mike wordt op zijn bed gelegd en de chemo wordt ook aangekoppeld.

Ondertussen zorgt mijn kleine meissie voor haar broer en gaat naar de speelkamer om iets voor hem te knutselen. Ze heeft wel 3 knutselwerken voor het jochie gemaakt om hem op te vrolijken. Na een paar uur staat de dokter naast het bed. We krijgen te horen dat hij de hoofdpijn niet begrijpt en dat hij daar naar wil kijken met een neuroloog. Maar ja... op zondag werken er niet veel neurologen natuurlijk. Dus dat betekende wachten... wachten.... wachten... Na 3 uur gewacht te hebben komt de dokter weer terug en zegt dat Mike een CT scan moet. Na weer een 3 kwartier gewacht te hebben mag Mike mee naar beneden voor de CT. De contrast vloeistof wordt ingespoten en de CT wordt gemaakt. En daar komt de dokter weer... Wat blijkt nu... de contrastvloeistof komt niet terug op de foto's maar zit wel in zijn lichaam. De vraag is alleen waar is het? Mike wordt weer uitgebreid nagekeken. Maar er is nergens iets te zien of te vinden. Je zou zeggen 60 cc contrastvloeistof moet je toch terug kunnen vinden als het in je bloed wordt ingebracht. Maar nee hoor... niet bij Mike. Nou dan gaat het hele ritueel weer van voor af aan beginnen. De radioloog moet erbij gehaald worden want ze wisten niet zeker of de contrastvloeistof nog een keer ingespoten mocht worden.
Na een uur wachten op de tafel kwam eindelijk de radioloog er aan. Conclusie... na weer een onderzoek... Mike mocht niet nog een dosis contrastvloeistof hebben. Dus moest er maar een MRI scan gemaakt worden. Hup... Mike van de tafel en naar de volgende kamer. Mike werd weer vastgebonden op een andere tafel en daar begon de MRI. Na een half uur was ook dat klaar en mochten we weer naar boven. Toen begon het wachten weer op de uitslag. En ondertussen ga je je toch weer afvragen wat ze in hemelsnaam nu weer gaan vinden. na ongeveer een uurtje komt de verpleegster de kamer in... Of 1 van ons even mee wil lopen voor de uitslag. Je schrikt je gelijk een ongeluk... want ja... dit heb je al eens eerder meegemaakt en je raakt gelijk van streek. Gelukkig was het niet wat we dachten en kreeg ik de dokter aan de telefoon. Nou mevrouw zegt hij... ik heb de uitslag van de MRI en er is niets vreemds op te zien. PFFFF gelukkig denk je dan. Maar wat dan wel de hoofdpijn veroorzaakt dat weten we niet. Misschien is het omdat hij uitgedroogd was... kijk het even aan en als het zo blijft neem dan even contact met je oncoloog op. Dan mogen jullie nu naar huis! Yessss... dacht ik nog dit is het beste nieuws wat ik deze dag gehoord heb. Na 10 uren in het ziekenhuis gehangen te hebben had ik het wel gezien. En Steef, Chelsea en Mike ook. We zijn langs de mac donalds gereden om toch nog wat te eten naar binnen te krijgen en zijn eigenlijk daarna gelijk gaan slapen. We waren zo moe van alles.
Wat een ontzettende K*T dag was het weer.