een brief aan de juf.... van Chelsea

Deze brief kwam ik tegen bij een hyves-vriendin.
Deze brief omschrijft zo treffend hoe de ziekte van Michael voor Chelsea moet zijn.
Bedankt Hanneke dat ik hem mocht kopieren.

Brief aan mijn juf,

Beste juf, ik ben vandaag ongewoon stil.
Weet je, mijn broer ligt in het ziekenhuis en mijn gedachten zweven telkens weer naar hem……ik ben bang.
Ik weet zeker dat hij heel erg ziek is want iedereen houdt meteen op met praten als ik in de buurt ben,
en ik zie dat ze huilen.
Daarom ben ik vandaag zo stil.

Beste juf, ik ben vandaag ongewoon boos en chagrijnig.
Weet je, mijn vader en moeder vinden dat ik bij mijn broer op bezoek moet maar dat wil ik niet.
Hij is zo ziek, ik kan het gewoon niet aanzien.
Daarom wil ik niet bij hem op bezoek.
En daarom ben ik vandaag zo boos en chagrijnig.

Beste juf, ik ben vandaag ongewoon onrustig en lawaaierig.
Weet je, ik ben het zo zat dat iedereen almaar vraagt hoe het met mijn broer is.
Ze hebben het allemaal over hem, thuis en overal.
Ik ben het spuugzat.
Ik ben boos op mijn broer.
Hij krijgt alle aandacht….
ik heb het gevoel dat niemand zich om mij bekommert.
Daarom ben ik vandaag zo onrustig.

Beste juf, ik ben tegenwoordig helemaal niet blij.
Weet je, ik hoorde pas dat een jongen is doodgegaan aan dezelfde ziekte als mijn broer.
Nu dringt het pas tot me door hoe ernstig kanker is.
Mijn broer gaat misschien ook wel dood.
Het is allemaal zo verdrietig.
Als mijn vrienden mij te spelen vragen, trek ik me terug.
Hoe kan ik plezier maken nu het zo erg is?
Daarom voel ik me vandaag helemaal niet blij.

Beste juf, ik ben de laatste tijd ongewoon ijverig.
Weet je, mijn broer is heel erg ziek en mijn ouders maken zich zorgen om hem.
Als ik goed mijn best doe, dan hebben ze een zorg minder
en zijn ze misschien wel trots op mij.
En als ze geen tijd voor mijn broer hebben,
gaat hij misschien wel dood.
Snap je?
Daarom ben ik zo ijverige de laatste tijd.

Beste juf, je vindt misschien dat ik veel aandacht vraag.
Ik begrijp best dat je daar doodmoe van wordt
en dat je soms boos op me bent.
Maar het is zo moeilijk te zeggen dat ik je nodig heb.
Ik laat je op allerlei manieren weten – met bewuste en onbewuste signalen – dat ik het zo verschrikkelijk moeilijk heb.
Ik ben jong en bang en heb nog niet voldoende levenservaring om te weten dat mijn hele familie,
dus ook ik, in een crisis verkeren.
Degenen van wie het ik meeste houd – mijn ouders - hebben genoeg aan zichzelf.
Het is voor mij belangrijk dat jij als juf dat weet.
Het zou fijn zijn als de andere kinderen in de klas het ook wisten.
Dan zou ik me veiliger voelen.
Ik hoef niet zo nodig de hele tijd te praten, maar ik voel me gewoon het veiligst bij mensen die weten dat mijn broer kanker heeft.
Die weten dat ik het moeilijk heb.

Ik vraag je eigenlijk maar één ding: zie mij!
Veel liefs van Chelsea


(Geïnspireerd door een appèl van Kine Smith Larsen dat te vinden is op internet, vertaald uit het Noors en aangepast voor de VOKK door Marianne Naafs-Wilstra.)