Onze extra week rust

We hadden ineens een extra week "rust" zoals jullie de vorige keer konden lezen. Bij mij viel dat dus even helemaal verkeerd. De artsen hadden aangegeven dat hij het lichamelijk niet zou trekken als ze de aankomende kuur zouden gaan geven omdat het een behoorlijk zware kuur is. Daar ga je dan over nadenken uiteraard. Het is echt niet dat we onderschatten wat Mike heeft maar op een gegeven moment wordt deze ziekte "gewoon" onderdeel van je leven en ga je "gewoon"door. Je hebt je huishouding, werk, Chelsea en natuurlijk Michael en alles gaat weer in het ritme mee. Tot de artsen weer zoiets zeggen. Dan sta je niet ineens weer met je voeten op de grond... Nee je staat tot je knieen in de grond. Hoe gek het ook mag klinken je wordt weer ff wakker geschud. Afgelopen woensdag voelde ik het al komen. Mijn buik deed raar... ik kon me niet concentreren. Ik moest naar school die dag. Van 10 uur tot 17.00 moest ik naar Utrecht. Daar wil je niet inelkaar storten dus hou je je groot. Voor zover dat gaat. Alleen mijn collega Ingrid prikte er doorheen. Die nam me ff apart en vroeg hoe het ging. Ik zei"prima hoor"! Nou nee dat denk ik dus niet zegt ze... Hoe is het nu echt? En daar kwamen de tranen... Dus ik liep in een hele drukke Jaarbeurs met Ingrid om me heen te huilen! Maar ach... Schijt aan hoor. Ik heb ff lekker gehuild en mijn verhaal gedaan. Daarna ging het wel weer.
Die dag ben ik doorgekomen... Hoe weet ik niet maar oke. De donderdag had ik een bizar slechte dag. Ik heb eigenlijk de hele dag lopen janken als een klein kind. Niet dat ik het wilde maar het gebeurde gewoon. Ik heb het maar gewoon laten komen. 's avonds ben ik naar mijn werk gegaan om even mijn gedachten te verzetten en dat is ook goed gelukt. Vrijdag ging het wel weer en nu heb ik weer energie om er voorlopig weer tegen te kunnen.
Met Michael gaat het eigenlijk goed. Hij is vrolijk en speelt lekker met zijn zusje.
Het is heel dubbel want ook weet je dat zijn bloed niet goed genoeg is en maak je je weer zorgen. Hij is niet naar school geweest omdat we geen risico willen lopen met zijn lage weerstandwaardes. Dus dat is weer een weekje laptoppen geworden.
Aankomende dinsdag moet hij weer naar het Sophia voor zijn beenmerg punctie en zijn controles.Dan zullen we horen of de behandelingen weer gestart mogen worden. Ik hoop zo dat zijn lichaampje hersteld is en dat zijn beenmerg zelf het bloed heeft aangemaakt. We zullen het wel weer zien.
We gaan nu nog even lekker relaxen het weekend en zullen het dinsdag wel weer zien!

Fijn weekend allemaal