na de eerste controle....

Donderdag 2 februari was het zover...
De allereerste controle na de stop van Mike zijn behandelingen.
Om 10 uur moesten we ons melden op de poli van het Sint Franciscus.
Ik had verwacht dat we met het lood in onze schoenen daar naar binnen zouden lopen maar dat viel 100% mee.
Ons vertrouwen is zeg maar heel groot dat die klote leukemie wegblijft. Maar ergens ver in het achterhoofd hoor je zo af en toe het gniepige stemmetje...
Wat als het terugkomt?? Wat doe je dan?? Gelukkig is dat stemmetje heel zacht en verliest het steeds meer kracht.
Na eerst bloed te hebben genomen volgde het lichamelijk onderzoek. Alles zag er prima uit. Mike zijn lichaam is de schade aan het inhalen. In rap tempo ondergaat zijn lichaam de veranderingen van kind naar puber. Bij hem gaat het alleen iets sneller nu. Alles zag er prima uit afgezien van een fikse verkoudheid waarvan wij hopen dat dit niet doorzet naar de griep.
Aan het eind van de dag zouden we gebeld worden voor de bloeduitslagen.
We wachtten en wachtten maar geen telefoontje van de arts. Geirriteerd heb ik de volgende dag zelf maar even gebeld. Oh wat was ik boos!
Het geval wilde dat de arts van Mike niet aanwezig was. Een andere (voor ons onbekende) kinderarts belde me terug met excuses. Het was erg druk geweest! Toen werd ik helemaal pissig. Alsof mij dat wat uitmaakt. Ik heb hem heel duidelijk verteld wat ik er van vond. Ik gaf aan dat we het hier wel over kanker hadden en niet een simpel griepje... Ik was dus duidelijk NOT AMUSED en dat heeft die man geweten! Hij wilde me de bloeduitslagen in eerste instantie niet geven want hij kon mij niet vertellen of ze goed waren of niet. De dokter zou mij maandag wel bellen als ze er weer was!!! Nou dat dacht ik dus niet. Ik heb de uitslagen opgeeist en dus uiteindelijk ook gekregen. Ik heb die arts verteld dat dit redelijk uitslagen waren en dat ik het zou verifieren bij het Sophia. Wat ik dus ook gedaan heb. Het bleek dat ik gelijk had!!! De uitslagen waren goed, alleen de bloedplaatjes blijven wat achter. Dit kan te maken hebben met de verkoudheid die Mike momenteel heeft. Dat is dus even afwachten.
De maandag daarop belde Mike zijn dokter uit het sfg me wakker. Ik had namelijk de zondagnacht gewerkt en lag lekker te slapen. Zoals jullie misschien wel kunnen begrijpen is het niet grappig dat je wakker gebeld wordt na een nachtdienst! Dit in combo met het bloeduitslag debacle maakte dat ik TOTALLY NOT AMUSED was en ik dus de dokter behoorlijk doch zeer rustig de waarheid heb gezegd. Ze heeft 1000x haar excuses aangeboden en beterschap beloofd, nadat ik haar verteld heb hoe ik er over dacht.
Laat ik het zo zeggen... Zij durft ons echt niet meer te vergeten.

Hoe gaat het verder met ons??
Eigenlijk prima... We pakken de draad weer lekker op en leven lekker.
Dit gaat eigenlijk zonder moeite en kunnen goed onze draai weer vinden.
Alles gaat zijn gangetje...
Hier en daar een tegenslagje (met de auto) maar verder niets bijzonders.
Stefan begint op 1 maart met zijn nieuwe functie. Allemaal heel spannend voor hem. Maar ik weet zeker dat hij het kan!
Bij mij op mijn werk is de reorganisatie in volle gang. Dat bied ook de nodige uitdagingen. Mijn baan heb ik behouden maar de details zijn nog niet bekend.
Maar ach dat komt allemaal nog wel. De geruchten machine is in volle gang op de zaak en er wordt genoeg gespeculeerd. Ik wacht rustig af wat er gaat komen en wat er gaat gebeuren en wanneer het gaat gebeuren. Er wordt volop gevraagt waar ik heen ga, ook wordt er zelfs verteld waar ik heen ga. Het zal allemaal mensen!! Zolang ik nog niets gehoord heb, weet ik het niet, en wacht ik rustig af!

Wij staan weer recht op en zijn onze rugzakken aan het vullen met ervaringen van ons "nieuwe" leventje. Het leventje NA kinderkanker. Een leven wat toch heel anders is dan voorheen. We hebben het besef hoe relatief het leven eigenlijk is. Hoe onbelangrijk sommige zaken zijn en juist hoe belangrijk de kleine dingen zijn!
Zo volg ik nog een aantal blogs van mensen die nog volop in de kinderkanker wereld zitten. Weer gaat een kind het verliezen van de kanker. Dat hadden wij ook kunnen zijn. Wij hebben geluk dat Mike nu gewoon naar school kan gaan en kan puberen! Dan wordt je nederig, heel nederig! Het haalt bij mij best wel gevoelens naar boven. Zo ook de film die 15 februari in premiere gaat. Hij heet 8e groepers huilen niet. Het gaat over een meisje in groep 8 die leukemie krijgt. Ik heb de trailer zitten kijken... Het is eigenlijk Mike zijn verhaal! Dan lopen de tranen over mijn wangen. Ik weet niet of ik die film nu wel wil zien. Ooit ga ik hem kijken maar nu??? nee denk het niet.

Chelsea gaat steeds beter en wordt ook steeds rustiger. Zij pakt ook haar leventje op en gaat steeds meer genieten. Wat heeft dat meisje genoten van de sneeuw van de afgelopen tijd. Op een zaterdag is ze om 12 uur naar buiten gegaan met haar sleetje en om 5 uur kwam ze weer binnen. Huilend... Ze had het zo ontzettend koud. Toen ik haar hielp met uitkleden was haar broek helemaal bevroren!! Ik kon hem rechtop zetten!! Maar genoten heeft ze!
Geweldig voor haar!!!

We gaan gewoon verder met de draad oppakken en leven naar 15 maart toe.
Dan is de 2e bloedcontrole en dan in het Sophia. Mike zijn PAC (infuuskastje in zijn borst) wordt dan doorgespoeld en hij wordt weer helemaal bekeken.
Vooralsnog genieten we nu van een leven zonder kanker en het gaat ons allemaal best goed af!!!

tot de volgende blog!

veel liefs Monique